Madhurani- CH-17 ऑफीस

                                       Madhurani- CH-17 ऑफीस                                                

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ........  

गणेश गावातल्या ऑफीसमध्ये बसला होता. ऑफीसमध्ये गावकऱ्यांची गर्दी झाली होती होती. ऑफीसमध्ये काम असणाऱ्यांपेक्षा रिकामटेकडेच जास्त जमा झाले होते. कुणी ओट्यावर बसून तंबाखूचा बार भरत होते तर कुणी चिलीम फुकत होते. ऑफीसमध्ये ग्रामपंचायतच्या खर्चाने एक मोठा रेडिओ घेतला होता. आणि तो रेडिओ सुरु करून लोक अधेमधे बातम्या किंवा गाणे ऐकत असत. बुधवारी संध्याकाळी आठचा टाईम हा गावातल्या नवीन जोमाच्या पोरांसाठी राखून ठेवलेला असे. राखून ठेवलेला असे म्हणजे त्यावेळी ते बिनाका गीतमाला ऐवजी कुणालाच दुसरं काहीही लावू देत नसत. तर रिकामटेकड्यांपैकी काही लोक ओट्यावर बसून रेडिओवर बातम्या ऐकत होते. गणेशचे ऑफीस म्हणजे तिथेच हॉलमध्ये एका कोपऱ्यात एकाला लागून एक असे तीन टेबल टाकले होते आणि त्या टेबलच्या मागे दोन खुर्च्या टाकलेल्या होत्या. त्यातल्या एकदम कोपऱ्यातल्या खुर्चीवर गणेश बसला होता. गणेशच्या टेबलसमोर दोनजण उभे होते. त्यातला एक ठार अडाणी वयस्कर खेडूत होता. त्याला गणेशने विचारले-
" बोला काय पाहिजे?"
" सायेब... ते 7-11 का काय म्हणत्यात ते..." तो खेडूत म्हणाला.
" 7-12" गणेशने त्याची चूक दूरुस्त केली.
" व्हय ... तेच ...तेच ... " तो खेडूत हसून उत्साहाने म्हणाला.
" जुना 7-12 किंवा त्याची कॉपी आहे का? "
त्या खेडूताने प्रश्नार्थक नजरेने प्रथम गणेशकडे आणि मग त्याच्या शेजारी उभ्या असलेल्या 20-21 वर्ष वय असलेल्या पोराकडे पाहिले.
" तुमचं नाव सांगा " गणेशने त्याला विचारले.
" गणपत सदोबा खोत" त्या खेडूताने आपलं नाव सांगितलं.
गणेशने टेबलवर त्याच्या समोर ठेवलेल्या एका रजिस्टरवर ते लिहून घेतलं.
" सर्वे नंबर माहित आहे का?"
पुन्हा त्या खेडूताने प्रश्नार्थक नजरेने प्रथम गणेशकडे आणि मग त्याच्या शेजारी उभ्या असलेल्या पोराकडे पाहिले.
" तुमच्या लोकांचं हेच फार तापदायक आहे ... जुना 7-12 नाही... सर्वे नंबर .. माहित नाही... तुमचं नाव तुम्हाला माहित आहे हे आमचं नशीब... फक्त नावावरून रेकॉर्ड शोधणं म्हणजे वेळ लागेल... पुढच्या सोमवारी या..." गणेश चिडून म्हणाला.
" बिगीनं होत आसल तर बगा सायेब" तो अती हीन दीन होऊन विनवणी करु लागला.
" बरं ... बरं ... गुरुवारी येऊन बघा... " गणेश त्याला कटवल्यासारखे करीत म्हणाला.
तो खेडूत हात जोडून निघून गेला.
" हं तुला काय पाहिजे? " तिथे दुसऱ्या उभ्या असलेल्या पोराला गणेश म्हणाला.
" आमची अन् चूलत्याची हिस्सेवारीची भानगड हाय ... तर ती कशी मीटवायची ते इचाराया आलो होतो "
" त्या पोराला गणेशने बऱ्याचदा मधुराणीच्या दूकानात येतांना पाहिले होते. गणेश ऑफीसचं काम करीत होता खरा पण त्याच्या डोक्यात कायम मधुराणीच्या विचाराचं चक्र चाललेलं होतं - एखादी मधमाशी कानाजवळ इकडून हाकललं तर तिकडून, तिकडून हाकललं तर इकडून कायम आवाज करावा तसं.
" बस " गणेशने समोरच्या एका खुर्चीवर इशारा करून त्याला बसायला सांगितले.
तेवढ्यात तो पूर्वी येऊन गेलेला खेडूत पून्हा परत आला.
" आता काय आहे ?" गणेश कससं तोंड करून म्हणाला.
" नाय ते आपल्या कामाला खर्च किती येईन?" तो खेडूत खालच्या आवाजात म्हणाला.
" का तुम्हाला माहित नाही का? "
त्या खेडूताने नकारार्थी मान हलविली.
" बाहेर ओट्यावर पांडू बसला आहे त्याला विचारा" गणेश त्या खेडूताकडे दुर्लक्ष केल्यागत त्याच्याकडे न पाहताच म्हणाला.
" जी " तो खेडूत म्हणाला.
साहेंबांनी खुर्चीवर बसायला सांगितलं खरं. पण आपण काही चूकीचं तर नाहीना ऐकलं? या अविर्भावात तो पोरगा कधी खुर्चीकडे तर कधी गणेशकडे पाहत खुर्चीजवळ घूटमळत होता.
" अरे बसकी..." गणेशने त्याला पुन्हा बसायला सांगितले.
तो लाजत लाजत खुर्चीवर बसला.
तो खेडूत आश्चर्याने कधी त्या खुर्चीवर बसलेल्या पोराकडे तर कधी गणेशकडे पाहत बाहेर पडला.
गणेशने डोळ्याच्या कोपऱ्यातून त्या खेडूताला बाहेर गेलेले पाहताच सरळ मुद्यालाच हात घातला.
" तुला मधुराणीच्या दूकानात बऱ्याच वेळा बघितलं आहे मी "
" हो ... सामानसूमान घ्यायला ... ते दूकान नजदीक पडते ना" तो लाजून म्हणाला.
" खूप पोरं जमा होतात तिथं संध्याकाळी ... काय भानगड काय आहे?" गणेश आजूबाजूला चाचपडल्यासारखे करत होता. पण त्याचा मूळ उद्देश मधुराणीबद्द्ल माहिती काढणे हा होता.
" काय नाय सायेब ... बिड्या फुकायला जमा होतात... रिकामटेकडे .. दुसरं काय करतात लेकाचे " तो म्हणाला.
" खोटं बोलू नको... " गणेश गालातल्या गालात हसत त्याला म्हणाला.
" त्याचं काय हाय सायेब... गुळ आसल तितं माशा गोळा व्हायच्याच" तो एक डोळा बारीक करीत म्हणाला.
" अच्छा म्हणजे तू सुध्दा..."
" नाय सायेब... मी आपलं बाकीचे पोरं जात्यात म्हूण जातो आपला"
" अस्सं" गणेश हसून त्याच्याकडे रोखून पाहत म्हणाला.
तो लाजून इकडे तिकडे बघू लागला. तेवढ्यात एक गावंढळ पोरगा आत आला.
गणेशने त्याच्याकडे नापसंतीनेच पाहिले. त्याला समोर खुर्चीवर बसलेल्या पोराला मधुराणीबद्दल अजून प्रश्न विचारायचे होते. आणि तिथे त्याला अजून दुसरे कुणी नको होते. पण तो पोरगा बेशरमासारखा तिथेच उभा राहिला.
" पण तिच्या घरात दुसरं कुणी नाही का? ... नेहमी मला तर तीच गल्ल्यावर बसलेली दिसते"
गणेशला वाटलं नाव न घेता मधुराणीबद्दल विचारलं तर त्याच्या काय लक्षात येणार आह?े.
" सासरा हाय ना ... पर त्यो दारु पिऊन लोळत असतो उकंड्यावर " तो पोरगा म्हणाला.
" मग नवरा? " गणेशने त्याच्या परीने अगदी महत्वाचा प्रश्न विचारला.
" नवरा मेला सायेब... बिचारीचा ... लगीन झाल्यावर एका वर्साच्या आतच मेला बिचारा"
" कोण म्हन्ते मेला ... मारलं तेला पाटलानं" दुसरा पोरगा जो येऊन गणेशच्या टेबलशेजारी उभा राहिला होता तो म्हणाला.
" ए ढेकळ्या... कोर्टामंदी साबीत केलं हाय पाटलानं..." खुर्चीवर बसलेला पोरगा आता आवेशाने उठून उभा राहत म्हणाला.
" कोर्टात लई वशीला हाय पाटलाचा ... तिथं तो पैसे देऊन मेलेल्यालं जीतं करील ... काम पडलंतं "
" ए फोकणीच्या तोंडात येईल ते बोलू नको"
दोघांची आता चांगलीच जूंपण्याच्या मार्गावर होती. गणेश मध्ये पडला.
" ए तू बाहेर जा बघू आधी .. याचं काम होवू दे ... मग तू आत ये... "
गणेशने जो पोरगा मागावून आत आला होता त्याला बाहेर हाकललं.
तो घाणेरड्या शिव्या देत मध्ये मध्ये वळून बघत बाहेर गेला.
मग गणेशने त्या पोराकडून मधुराणीची शक्य होईल तेवढी माहिती काढून घेतली.
बिचारी मधुराणी ...
नवरा लग्न होऊन एका वर्षाच्या आत वारला...
बिचारीचं नशिबच खोटं....
तिच्या जीवाची काय घालमेल होत असेल....
गणेशला तिच्याबद्दल सहानुभूती वाटायला लागली होती.
क्रमश:...  



Read Helth ( Please Add Skeep ) .....

Madhurani CH-16 पुनर्मीलन

                                  Madhurani CH-16 पुनर्मीलन                                      

aisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ...   

समोरचा भिंतीचा कोपरा जसा गणेशला दिसायला लागला त्याच्या हृदयाची स्पंदनं वाढू लागली. तो कोपरा ओलांडला की बस मधुराणी आपल्या नजरेस पडणार. तो झपाझप पावले टाकीत चालू लागला. त्याच्या मागून अजूनही सदा येत होता. पण गणेशला ना सदाचे भान होते ना रस्त्यात दिसणाऱ्या लोकांचे. गणेश मधुराणीच्या भेटीसाठी अगदी अधीर झाला होता.
एकदाचा तो क्षण आला. कोपरा पार करताच गणेशला गल्ल्यावर बसलेली मधुराणी दिसू लागली. ती आपल्या कामात गुंग होती. कधी एकदा ती आपल्याकडे पाहते आणि कधी आपण तिच्या त्या आर्त नजरेत बुडून जातो असे त्याला झाले होते. तो मधुराणीच्या अगदी समोर जाऊन उभा राहिला.
" बोला गणेशराव ... काय देऊ ? .. सिगारेट?" मधुराणीने अगदी सहज गणेशकडे पाहत विचारले.
गणेशला आपल्या मनातले मांडे मनातच विरत असल्यासारखे जाणवत होते. ती अगदी तिऱ्हाईतासारखी गणेशशी बोलत होती. त्या दिवशी ज्या तऱ्हेने मधुराणीने त्याला जाता जाता निरोप दिला त्यावरूनतरी आज तिचे असे तिऱ्हाईतासारखे बोलणे अपेक्षित नव्हते. गणेशला आश्चर्याचा धक्का बसला होता. जे होत होते ते सगळे गणेशला अनपेेक्षित होते. त्याला असे वाटत होते की आपल्या पायाखालची जमीन दुभंगावी आणि तिने आपल्याला त्यात सामावून घ्यावे. गणेशचा चेहरा खर्रकन् पडला. त्याला काय बोलावे काही सुचत नव्हते.
" नाही एक लक्स साबन पाहिजे होती " तो काहीतरी बोलायचे म्हणून बोलला. खोलीवर दोन लक्स साबन पडून होत्या. पण आता परिस्थितीच अशी निर्माण झाली होती की काहीतरी विकत घ्यावेच लागणार होते.
" का व्हील देऊ" मधुराणी आधीच्या एका गमतीवरून कोटी करीत खळखळून हसली.
गणेश कसाबसा हसला. त्याला उगीच वाटत होते की मधुराणी कदाचित त्याच्या पडलेल्या चेहेऱ्याकडे पाहून आपली खिल्ली उडवल्यासारखी तर हसली नसावी?
मधुराणीने एक लक्स साबन काढून त्याच्या हातावर ठेवली. त्याच्या हातात शिरशीरी भरल्यासारखे झाले. त्याची अपेक्षा होती की मधुराणी त्याच्या हाताला स्पर्श करेल. पण यावेळी जणू जाणून बुजून तिने ती साबन वरूनच त्याच्या हातावर ठेवली. त्याचा घोर अपेक्षाभंग झाला होता. त्याने खिशातून पैसे काढून दिले आणि निराश चेहऱ्याने तो जाऊ लागला.
मागून मधुराणीचा मंजुळ आवाज आला-
'' दोन दिस काय गावाला गेले होते की काय? ... लई चूकचूकल्यासारखं वाटत होतं "
गणेशने वळून मधुराणीकडे पाहिले. त्याचा चेहरा आता उजळला होता. मधुराणीच्या नजरेत पुन्हा ते आर्त भाव दिसू लागले होते. त्याला वाटले पुन्हा तिच्याकडे परत जावे.
पण नको...
बरे दिसणार नाही...
तो पुन्हा वळून आता उत्साहाने त्याच्या खोलीकडे चालायला लागला. तो विचार करु लागला.
आपणही किती वेडे आहोत....
इथे असलेल्या सगळ्या लोकांसमोर कशीकाय मधुराणी आपल्या मनातले भाव व्यक्त करणार होती....
पण तिने आपल्या हाताला एक नाजूकसा का होईना स्पर्श करायला काय हरकत होती....
पण जातांना तिने पुन्हा इशारा दिला होताच की...
ज्या अर्थी तिला दोन दिवस आपण नसल्याची जाणीव झाली होती...
त्याअर्थी तिच्या मनात आपल्याबद्दल काहीतरी आहे हे नक्की...
क्रमश: 


Read Helth ( Please Add Skeep ) ....

Madhurani CH- 15 आपल्या घरी

                             Madhurani CH- 15 आपल्या घरी                             

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ....    

गणेश तालूक्याच्या ठिकाणी आपल्या घरी आला. घरी बायको होती एक गोंडस मुलगा होता. पण त्याचं मन तिकडेच गावात राहालं होतं - मधुराणीजवळ. केव्हा एकदा परत उजनीला मधुराणीजवळ जातो असं त्याला झालं होतं. मध्ये सुट्ट्या होत्या म्हणून, नाहीतर कधीच तो उजनीला जाऊन पोहोचलासुध्दा असता. आणि सुट्टीच्या दिवशी जावं तर कुणाला उगीच शंका यायची. सुट्टीचे दोन दिवस दोन महिन्यासारखे त्याला जड जात होते. त्याने आपलं सामानसुमान बांधून आधीच तयार ठेवलं - तेवढाच वेळ जाईल म्हणून.
जितक्या उत्कटतेने आपण उजनीला एकदा पोहोचण्याची वाट पाहतो आहोत...
तेवढ्याच ... कदाचित त्याहीपेक्षा जास्त उत्कटतेने मधुराणी आपली वाट पाहत असेल...
तो विचार करु लागला.
शेवटी आपल्या मनातल्या भावना कितीही आपण आवरण्याचा प्रयत्न केला तरी...
त्या व्यक्त केल्याशिवाय माणसाला चैन पडत नाही....
मधुराणीने इशाऱ्याने का होईना आपल्या भावना व्यक्त केल्या होत्या....
आपण तिथे गेल्यापासूनच आपण तिच्या मनात भरलो असलो पाहिजे...
नाहीतर तिच्या नजरेत इतकी आर्तता आपल्याला का जाणवावी...
की ज्यामुळे आपणही तिच्याकडे आकर्षित होत गेलो....
तिने आपल्यावर असं भाळावं...
इतके लोक सोडून तिने आपलीच निवड करावी...
म्हणजे आपल्यातही काहीतरी असलंच पाहिजे...
त्याला स्वत:च्या रुपाचा अभिमान वाटत होता. काहीही असो तिनेही आपलं मन आपल्यासमोर उघडं केलं हे फार महत्वाचं. नाहीतर आपणच एखाद्या लंपटासारखं तिच्या मागे लागलेलं बरं दिसलं नसतं....
शेवटी तो दिवस उजाडला. सोमवार. ज्या दिवसाची गणेश आतूरतेने वाट पाहत होता. आजही गणेशला उजनीपर्यंतचा बसचा प्रवास जरासुध्दा जाणवला नाही. प्रवासभर त्याला आपले दोन्ही हात समोर करून मिठीत घेण्यास आतूर असलेली मधुराणी दिसत होती. बसमध्ये शेजारी कोण बसलेलं आहे... बसमधले बाकीचे प्रवासी काय करीत आहेत... खिडकीच्या बाहेर काय दृश्य दिसत आहेत कशाचीच त्याला काहीही जाणीव नव्हती.
बस ब्रेक लागल्यामुळे झटका देऊन थांबली. उजनी आली होती. गणेशच्या चेहऱ्यावर हास्य तरळायला लागलं. आज बॅग घेऊन गर्दीत सगळ्यात समोर तो खाली उतरण्यास धडपडत होता. तो बसच्या बाहेर पडला किंबहुना गर्दीनेच त्याला बाहेर आणले होते. बाहेर पडल्याबरोबर त्याने चहुकडे एक नजर फिरविली.
न जाणो मधुराणी बस स्टॉपवर आपली वाट पाहत उभी असावी...
किती वेडी आशा असते...
त्याने स्वत:लाच समज दिली.
ती बरं कशी असणार इथे?....
तिला आपण यायचा दिवस थोडीच माहित होता....
तेवढ्यात गणेशला सदा त्याच्याकडे येतांना दिसला. गणेशने त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं.
" आवो गणेशराव ... तुमी व्हय... म्या तर आदी ओळखीलंच नाय " सदा समोर येऊन म्हणाला.
गणेश त्याला टाळत समोर जाऊ लागला.
" अन्् हे काय सायेब... एखांद्या... गा... उकंड्यावर लोळ्ल्यागत हाल करून घेतलंयासा" सदा गणेशच्या मागे मागे जात म्हणाला.
गणेशला त्याच्या बोलण्यावरून लक्षात आलं होतं की तो आधी 'गाढवासारखं उकिरड्यावर लोळल्यासारखे हाल करून घेतले' असं म्हणणार होता. पण त्यानं 'गाढवासारखं' म्हणनं टाळलं होतं. गणेशने थांबून आपल्या कपड्याकडे बघितलं. गर्दीतून अगदी प्रथम येणाच्या नादात ते चुरगळले होते. आणि खिडकीतून येणाऱ्या धुळीने ते माखले होते. यावेळी धुळीपासून स्वत:ला वाचविण्याचे भान त्याला कुठे होते? त्याने केसावरून हात फिरवला. केसही विस्कटल्यासारखे आणि धुळीने माखले होते कदाचित. आता या अश्या अवतारात मधुराणीसमोर जायचे. गणेशला स्वत:चीच लाज वाटू लागली.
" आणा इकडं सायेब ... तुमी लई दमला असान ... म्या घेतो ते सामान" सदा म्हणाला.
" नाही ... नको " म्हणत गणेश झपाझप पावले टाकीत निघाला - मधुराणीच्या दूकानाकडे.
त्याला केव्हा एकदा मधुराणी त्याच्या नजरेस पडते असे झाले होते.
क्रमश:...

Madhurani- CH-14 स्पर्श

                                                  Madhurani- CH-14 स्पर्श                             

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ,,,   

बसमध्ये खिडकीतून धूळ येत होती. तर कधी बस आदळत होती. बसमध्ये चिकार गर्दी होती आणि ती लोकांची चिवचिव. बस घाटातून जातांना गणेशला मळमळ होत असे. पण आज गणेशला काहीच जाणवत नव्हते.
तिच्या हाताच्याच स्पर्शाने आपले हे हाल झाले आहेत ...
तर पुढे काय होणार कोण जाणे?...
स्पष्ट आहे ती आपल्याला प्रोत्साहन देत आहे...
म्हणजे आपल्यालाच तिच्याबद्दल वाटत नाही तर ...
तिलाही आपल्याबद्दल वाटते...
आग दोनो तरफ बराबर लगी हूई है...
खट् खट् ... गणेशला काहीतरी वाजल्या सारखे जाणवले. पण त्याने दुर्लक्ष केले. त्याला त्याच्या दिवास्वप्नातून जागे व्हायचे नव्हते. पुन्हा खट् खट् आवाज आला. यावेळी त्याला कुणीतरी हलविले सुध्दा. त्याने भानावर येऊन बघितले. कंडक्टर होता.
" तिकीट ..." तो पुन्हा खट् खट् वाजवीत म्हणाला.
" हो ... हो ... " गणेशने गोंधळून खिशात हात घातला.
एक पाचची नोट काढून कंडक्टरच्या हातात देत म्हणाला " एक उजनी द्या"
" अहो गाडी उजनीवरूनच निघाली आहे... " कंडक्टर हसत म्हणाला.
" नाही म्हणजे ... एक तालूक्याचे तिकीट द्या" गणेश आपल्या चेहऱ्यावर आलेले ओशाळलेले भाव लपवीत म्हणाला.
कंडक्टर बऱ्याच वेळी हाच राहत असे. गणेशला कुणाकडून तरी कळले होते की त्याचे गाव रस्त्यातच कुठे तरी लागते आणि म्हणून तो ह्याच गाडीवर नेहमी ड्यूटी घ्यायचा. आपल्या गावी गाडी थांबवून तो नेहमी सकाळचा किंवा संध्याकाळचा डबा कलेक्ट करत असे. त्याच्या गावला गाडी जरा जास्तच वेळ थांबायची. डबा घेता घेता दोनचार इकडच्या तिकडच्या जास्तीच्या गप्पाही तो मारत असे. खट् खट् वाजवत त्याने तिकीट फाडलं आणि गणेशच्या हातात दिलं. आणि तो पुन्हा खट् खट् वाजवत पुढे जाऊ लागला. गणेशने ते तिकीट आपल्या शर्टच्या वरच्या खिशात ठेवले आणि तो पुन्हा खिडकीबाहेर बघत आपल्या दिवास्वप्नात रमून गेला.
"साहेब उठा ... झोपले का काय?" या आवाजाने गणेश दचकून उठला.
त्याला कुणीतरी खांद्याला धरुन गदगद हलविले होते. गणेशने गोंधळून इकडे तिकडे बघितले तर गाडीतले सगळे जण उतरले होते. गाडी बस अड्ड्यात शिरली होती आणि फक्त तो एकटाच गाडीत अजूनही बसलेला होता. त्याला बसच्या कंडक्टरने उठवले होते. कंडक्टर तुच्छतेने त्याच्याकडे पाहत होता. गणेश चांगलाच ओशाळला होता. आपले भाव लपवीत त्याने वरून आपली बॅग काढली आणि बसमधून उतरु लागला. जेव्हापासून मधुराणीचा गोड स्पर्श त्याला झाला होता... नाही तिने तो मुद्दामच केला असावा ...
नाहीतर ती गोड हसली कशाला असती...
तेव्हापासून गणेश अगदी हवेत तरंगत होता. तिच्या दूकानापासून जड पावलाने केव्हा तो बस स्टॉपवर आला ... केव्हा बस आली... केव्हा तो बसमध्ये चढला आणि केव्हा बस तालूक्याच्या अगदी बस अड्ड्यात येऊन पोहोचली ... त्याला काहीच कळले नव्हते. अगदी अजूनही तिचे ते गोड हास्य, तिच्या त्या स्पर्शाची शिरशीरी आणि तिची ती भेदक नजर त्याच्या डोळ्यासमोरुन हटत नव्हती.
गणेश बसमधून उतरला. त्याच्यामागे कंडक्टरसुध्दा उतरला. बसचा ड्रायव्हर उतरुन कंडक्टरची वाट पाहत मागच्या दारात उभा राहिला होता. कंडक्टरने उतरल्यावर गणेशला थोडे समोर जाऊ दिले आणि दबक्या आवाजात गणेशकडे इशारा करीत चिडून ड्रायव्हरला म्हणाला-
" येडंच आहे... सगळी बस रिकामी झाली ... अन् पाहतो तर हे ध्यान खिडकीच्या बाहेर पाहत बसून होतं.."
ड्रायव्हर गणेशकडे पाहून कुत्सित हसला.
गणेशला सगळं ऐकू येत होतं पण तिकडे दुर्लक्ष करीत तो बॅग घेऊन तिथून निघून गेला.
क्रमश:   


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ........

Madhurani - CH-13 घर

                                           Madhurani - CH-13 घर                                        

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ........  

आज शुक्रवार. गणेशला इथे गावात येऊन पाच दिवस झाले होते. सकाळी अंघोळ करून भराभर तो आपलं सामान आवरु लागला. त्याच्या हालचालीत एक उत्साह होता. आज तो तालूक्याच्या ठिकाणी आपल्या घरी परत जाणार होता. घरी परत जाऊन बायकोला आणि मुलाला भेटण्याच्या नुसत्या कल्पनेने सुध्दा त्याच्या अंगावर रोमांच उभे राहत होते. दुसरे आनंदाचे कारण म्हणजे मागच्या तीन दिवसात मधुराणीच्या बाबतीत विचलित होणाऱ्या मनाला आवर घालण्यात तो पूर्णपणे यशस्वी राहिला होता. मागच्या तीन दिवसात मधुराणीच्या समोरासमोर येण्याचा कित्येक वेळी प्रसंग आला होता. पण एकदासुद्धा चूकूनही त्याची मधुराणीच्या नजरेला नजर मिळालेली नव्हती. त्याला त्याचाच सार्थ अभिमान वाटत होता. त्याला हेही जाणवत होते की मागच्या तीन दिवसापासून त्याच्या मनाची जी बेचैन अवस्था झाली होती ती शमल्यासारखी जाणवत होती.
गणेश जवळजवळ कपडे घालून तयार झाला होता. तेवढ्यात समोरचं दार वाजलं. त्याने समोर जाऊन दार उघडलं. समोर डोक्याला कापड गुंडाळलेला एक खेडूत उभा होता. त्याने खाली धोतर आणि वर कापडाची बनियन घातली होती. गणेशने त्याच्याकडे प्रश्नार्थक मुद्रेने बघितले.
" मालकानं सामान पोचवाया पाठवलं " तो खेडूत म्हणाला.
" कुणी ?... सरपंचांनी? "
'' जी.." तो म्हणाला.
गणेश दारातून बाजूला झाला तसा तो खेडूत आत शिरला. गणेशने कोपऱ्यात ठेवलेल्या त्याच्या बॅगकडे इशारा करीत म्हटले -
'' ती तेवढी एकच बॅग आहे.... ती घेऊन तू समोर हो... मी आलोच मागनं "
" जी "
त्याने डोक्याचे कापड सोडले. त्याची गोल गोल गुंडाळी करून चुंबळ केली आणि डोक्यावर ठेवली. मग बॅग उचलून त्याने डोक्यावर त्या गुंडाळीच्या वर ठेवली. तो बॅग घेऊन दारातून बाहेर जाऊ लागला. '' सांभाळ रे बाबा... वर लागेल " गणेश म्हणाला.
तो दारातून थोडं वाकून बाहेर पडला. त्याच्या बॅग डोक्यावर घेऊन जात असलेल्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहत गणेशने दार बंद केले.
गणेशने बाहेर येऊन दाराला कुलूप लावले. त्याच्या चेहऱ्यावर आणि त्याच्या प्रत्येक हालचालीत प्रचंड उत्साह ओसंडून वाहत होता. चला आता एकदा बस स्टॉपवर जाण्याच्या आधी झकासपैकी एक सिगारेट पिवूया. त्याने विचार केला. तो कुलूप लावून मधुराणीच्या दुकानात गेला. आता त्याला मधुराणीची नजर टाळण्याची जवळ जवळ सवयच झाली होती.
" एक ब्रिस्टॉल " त्याने एक रुपयाचे नाणे मधुराणीच्या समोर लाकडाच्या पेटीवर ठेवीत म्हटले.
आज मधुराणी काहीच बोलली नाही. नेहमी ती काही ना काही चांगली मोकळी चाकळी गणेशशी बोलायची.
गणेशला उगीच हुरहूर लागून गेली.
आपलं काही चुकलं तर नाही ना?...
मग आज ती का नाही बोलली...
आपल्यावर रागावली तर नसेल ना?...
की कदाचित आपण गावाला चाललो याचं तर तिला दु:ख होत नसावं?....
छे छे असं काही नसावं....
आपण उगीच सुतावरून स्वर्ग गाठण्याचा प्रयत्न करतो आहोत....
तिने बोलायलाच पाहिजे असं काही आहे का?....
आज नसेल बिचारीचा मूड....
ही तर आपली उगीच जबरदस्ती झाली...
त्याने आपल्या डोक्यातले विचार झटकून टाकण्याचा प्रयत्न केला. मधुराणीने चुपचाप आपल्या मागे ठेवलेल्या रॅकमधले ब्रिस्टॉलचे पाकिट काढले आणि त्यातली एक सिगारेट काढून गणेशच्या हातावर ठेवली. अचानक गणेशने चमकून तिच्याकडे पाहिले. सिगारेटच्या व्यतिरीक्त अजून काहीतरी गणेशच्या हाताला जाणवले होते. चक्क मधुराणीने गणेशचा हात सिगारेट देता देता अलगद दाबला होता. का चूकून दाबल्या गेला होता? हे जाणण्यासाठी त्याने तिच्याकडे चमकून पाहिले होते. तिच्या चेहऱ्यावर एक मादक, घायाळ करणारे, रहस्यमय आणि तेवढेच अर्थपूर्ण स्मित पसरले होते. गणेश तिच्या आर्त नजरेत पुन्हा अडकून पडला होता. त्याचा तिच्या डोळ्यात न बघण्याचा निर्धार केव्हाच विरुन गेला होता. त्याचे हृदय धडधडायला लागले. त्याच्या अंगाला दरदरुन घाम फ़ूटला होता. गोंधळून त्याने ती सिगारेट घेतली आणि तो बस स्टॉपच्या दिशेने चालू लागला. त्याला पावले टाकनंसुध्दा जड जात होतं. त्याचे एक मन म्हणत होते की घरी जाणे रहित करावे. पण नको सरपंचाच्या गड्याने सामान समोर बस स्टॉपवर नेले होते. आता जर जाणे रहित करावे तर कुणाला शंका यायची. तसाच जड पावलाने तो कोपऱ्यापर्यंत चालत राहिला. कोपऱ्यावरून कितीही मनाचा निग्रह केला तरी तो वळून मधुराणीकडे पाहण्याचे टाळू शकला नाही. तीही आमंत्रित करणाऱ्या नजरेने त्याच्याकडे पाहत होती. तिच्या नजरेत विरहाचे दु:ख होते, आणि एक अदृष्य आकर्षित करणारी शक्ती होती. जड मनाने तो बस स्टॉपकडे निघाला. आता वळून बघितले तरी ती दिसत नव्हती. ती नजरेआड झाली होती. तरीही त्याला जाणवत होते की ती त्याच्याबरोबरच येत होती. हो अगदी त्याच्या सोबत - हृदयाच्या एका कप्प्यात कुठेतरी घर करून!
क्रमश:  


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) .........

Madhurani CH-12 नजरेचे तिर

                                  Madhurani CH-12 नजरेचे तिर                                             

सकाळी बऱ्याच उशीरा गणेशला जाग आली. आज गणेशला इथे येऊन पुरते दोन दिवस झाले होते. त्याने डोळे किलकीले करून बघितले तर उन्हाची तिरीप खिडकितून आत आली होती. बाहेरुनसुध्दा लोकांचा गलबला ऐकू येत होता. रात्री बऱ्याच उशीरापर्यंत गणेशला झोप आली नव्हती. काल रात्रीही तीच परिस्थिती होती. रात्री राहून राहून मधुराणीचे आर्त डोळे त्याच्या मन:चक्षूसमोर येत होते. तो ताडकन् उठून उभा राहाला आणि घाईघाईने खिडकीजवळ गेला. खिडकीतून गल्ल्यावर बसलेल्या मधुराणीची एक झलक दिसल्यावर कुठे त्याला बरे वाटले. तिचं इकडे लक्ष नव्हतं. ती आपल्या कामात गुंग होती.
हे आपल्याला काय होत आहे?....
गणेश विचार करु लागला.
पूर्वी कधी आपल्याला असं झालं नव्हतं....
एखाद्या स्त्रीची एवढी ओढ!...
हे काही योग्य नाही...
कदाचित बायकोच्या विरहामुळे आपल्याला असं होत असावं....
पण विरह तरी कसला?...
आपल्याला इथे येऊन जेमतेम दोन तर दिवस झाले आहेत ....
असू शकते.... कदाचित आपल्या प्रिय व्यक्तीचे उणेपण तिच्यापासून दूर गेल्यावरच कळते...
तो हळू हळू चालत आपल्या बॅगजवळ जाऊ लागला. त्याचं मन खिडकीतून हटायला तयार होत नव्हतं. जड पावलांनी मोठ्या मुश्कीलीने तो आपल्या बॅगजवळ गेला. बॅग उघडली. बॅगमधलं वरचं सामान उचलून बुडात हात घातला. बुडातून त्याने त्याचा, बायकोचा आणि मुलाचा फॅमिली फोटो बाहेर काढला. मग कितीतरी वेळ तो त्या फोटोकडे न्याहाळून पाहू लागला.
ही एवढी गोंडस बायको असतांना आपलं मन विचलित का व्हावं?...
नाही. आपण आपल्या मनाला आवर घातलीच पाहिजे....
त्याने मनाचा पक्का निर्धार केला.
गणेश अंघोळ करीत होता. मनाचा निर्धार केल्यापासून त्याला बरं वाटत होतं. पण हा आपला निर्धार टिकला पाहीजे. अंघोळ करता करता त्याच्या डोक्यात एक कल्पना येऊन गेली.
सगळी किमया ही मधुराणीच्या भेदक नजरेत आहे....
आपण तिच्या नजरेला नजरच देण्याचे टाळले तर?...
तर आपला निर्धार टिकविणं कदाचित शक्य आहे...
कदाचित नाही आपल्याला आपला निर्धार टिकवलाच पाहीजे...
इतका वेळ संथपणे अंधोळ करणाऱ्या गणेशला आता घाई झाली होती. आता अंघोळ आटोपून आपण तिच्या दूकानात जाऊया. नाहीतरी त्याला काही घरात लागणाऱ्या चिल्हर वस्तू खरेदी करायच्या होत्या. त्याने ठरविलं की तिच्या दूकानात जायचं. सामान खरेदी करायचं. कदाचित तिच्याशी - ती बोलली तर बोलायचं सुध्दा. पण काहीही झालं तरी तिच्या नजरेला नजर द्यायची नाही.
झालं तर मग ठरलं....
अंघोळ आटोपून गणेशने पटापट कपडे घातले. खुंटीला लटकविलेली थैली काढली आणि तो घाईघाईने निघाला - मधुराणीच्या दूकानात. त्याच्या मनात एक विचार डोकावून गेल्यावाचून राहिला नाही.
ही कसली घाई...
ही कसली ओढ !...
तिच्याकडे बघण्याचीसुध्दा ओढ आणि आता तिच्या नजरेला टाळण्याचीसुध्दा ओढ....
सगळं कसं अजबच वाटत होतं.
रिकामी थैली एका हातात घेऊन गणेश तिच्या नजरेला नजर देण्याचे कटाक्षाने टाळीत मधुराणीच्या गल्ल्यासमोर उभा राहाला. त्याने त्याच्या हातातली रिकामी थैली नोकराकडे दिली.
" बोला सायेब ... काय पायजे " मधुराणी गणेशच्या डोळ्यात डोळे घुसवून म्हणाली.
गणेश तिच्या नजरेला नजर देण्याचे टाळीत तिच्या डोक्यावरून मागे बघत म्हणाला, " ही लीस्ट आहे "
त्याने सामानाची यादी मधुराणीच्या हातात दिली.
" सायेब .. आमच्या दूकानात यादी घेऊन येणारं कदाचित तुमीच पहिलं गिऱ्हाईक असान " तिनं यादी हातात घेऊन आलटून पालटून पाहत म्हटले.
मग यादी त्याला परत करीत ती म्हणाली, " मंग वाचाकी जोरानं यादी ... मी वाचली काय अन्् तुमी वाचली काय एकच "
तो यादी परत घेऊन वाचू लागला.
" लक्स एक .. रिन एक... चहापत्ती सव्वाशे ग्रॅमचा एक पूडा... साखर एक किलो...अगरबत्ती एक पूडा ... चांगला द्या जरा सुवासिक... "
नोकर पटापट सामान काढत होता.
" आवो जरा ... दमानं ... त्याला सामान काढू द्या की एक एक ... नायतर होईल त्या दिवशीसाखी गडबड.."
मधुराणी गोड हसली. गणेशही तिच्या मोत्यासारख्या चमकणाऱ्या दाताकडे पाहत हसला. पण तिच्या नजरेला मात्र तो कटाक्षाने टाळीत होता.
नोकराने सर्व सामान पिशवीत भरुन ती पिशवी गणेशच्या हातात दिली. तेवढ्यात तिथे सदा आला. गणेशने सदाकडे पाहून न पाहिल्यासारखे केले. परवाच्या शिव्या तो अजून विसरला नव्हता. सदा आपण होऊन गणेशजवळ गेला.
" नमस्कार गणेशराव " सदाने त्याला आदबीनं नमस्कार केला.
गणेशने सदाकडे दुर्लक्ष केलं. सदाचं त्या रात्रीचं रुप आणि आताचं रुप यात जमीन आसमानचा फरक होता. त्यामुळे या माणसाशी कसं वागावं गणेशला काहीच कळत नव्हतं.
गणेश आपली सामानाची पिशवी घेऊन जायला निघाला.
" आणा इकडं ... मी घेतो झोऱ्या '' सदा गणेशच्या हातातली थैली घेत म्हणाला.
'' नाही ... नको '' जवळ जवळ त्याच्या हातातली थैली हिसकावून घेतच गणेश म्हणाला
मधुराणी पोट धरून हसूं लागली.
गणेश जसा आपल्या खोलीकडे जाऊ लागला तशी मधुराणी म्हणाली-
" पुर्फुन्हार्फा कर्फधीर्फी येर्फेतार्फा "
" काय... काय?" गणेश वळून पण तिच्या डोळ्यात न बघता म्हणाला.
" काय नाय .... तुमालाबी ही भाषा शिकवावी लागेन असं दिसतं... " मधुराणी लाघवीपणे म्हणाली.
गणेशला तिच्या या लाघवी बोलण्याने तिच्याकडे बघण्याचा एकदम मोह झाल्यासारखे झाले.
पण नको...
नजरेचे तीर निष्प्रभ होतात हे पाहून शत्रूपक्षाने हे दुसरे अस्त्र टाकलेले दिसते...
गणेश मोठ्या मुश्किलीने स्वत:वर नियंत्रण करीत सदाला टाळत आपल्या खोलीकडे निघाला.
सामानाची थैली घेऊन घरात आल्यावर प्रथम गणेशने समोरचं दार लावून घेतलं. खिडकीतून त्यानं पाहिलं. सदा गेला होता. त्यानं सुटकेचा श्वास टाकला. त्याचं लक्ष मधुराणीकडे गेलं. मधुराणी आपल्या कामात मग्न गल्ल्यावर बसलेली होती. गणेशने खिडकीतून बाजूला होत थैली कोपऱ्यात ठेवली; शर्टच्या वरच्या खिशातून सिगारेटचे पाकिट काढले. त्यातली सिगारेट काढून त्याने ती देवळीत ठेवलेल्या माचीसने पेटवली. तो आता सिगारेटचे लांब लांब झुरके घेऊ लागला. त्याला या गोष्टीचे समाधान वाटत होते की त्याने मघाशी दूकानात एकही वेळ मधुराणीच्या नजरेला नजर भिडविली नव्हती. त्याच्या मनातली घालमेलही आता कमी झाल्यासारखी वाटत होती. त्याला तिच्या नजरेचे सर्व भेदक तीर निष्प्रभ केल्याचा विजयी आनंद होत होता.
क्रमश: ...  


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ........

Madhurani - CH-11 कनेक्सन

                                 Madhurani - CH-11 कनेक्सन                                              

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ...  

कोपऱ्यावर उभा राहून गणेश सिगारेटचे दीर्घ झुरके मारू लागला. त्याला त्याच्या चित्ताला थोडी शांती लाभल्यासारखी वाटत होती. त्याच्या बाजूलाच अंधारात भिंतीच्या आडोशाला एक पोरांचा कळप सिगारेट ओढण्यात आणि गप्पा करण्यात गुंग होता. अंधाराचा फायदा घेऊन ते एखादया भूकेल्या लांडग्यासारखे मधुराणीच्या दुकानाकडेच पाहत होते. कदाचित इथे अंधार असल्यामुळे तिकडून हे लोक दिसत नसावेत. पण गणेश त्यांच्या बाजूलाच कोपऱ्यावर उभा असल्यामुळे त्याला सगळं दिसत होतं.
" ए राम्या जरा कनेक्सन देरे..." एकजण आपल्या तोंडात पेटविण्यासाठी सिगारेट ठेवून दुसऱ्याला म्हणाला.
दुसऱ्याने आपल्या तोंडातली पेटलेली सिगारेट त्याच्याजवळ दिली. त्याने ती पेटलेली सिगारेट आपल्या तोंडातल्या सिगारेटच्या टोकाला लावून दोनचार जोरात झुरके मारले आणि आपली सिगारेट पेटल्यावर त्याने राम्याला त्याची सिगारेट परत केली.
' कनेक्सन' समोरचा सगळा प्रकार पाहून गणेशला त्या शब्दाचे हंसू आले.
दीर्घ झुरके मारल्यामुळे गणेशची सिगारेट लवकरच संपली. त्याने पाकीटातून दूसरी सिगारेट काढून तिला आधीच्या सिगारेटच्या सहाय्याने पेटविले - म्हणजे कनेक्शन दिले. तो गालातल्या गालात हसला.
तेवढयात गणेशला कुणाचा तरी जोरजोरात ओरडण्याचा आणि भांडण्याचा आवाज आला.
" त्या ग्रामसेवकाच्या मायला... "
" मादर...द साला "
गणेशच्या नावानं कुणीतरी उध्दार करीत होता. त्याला एकदम धडकीच भरली. पहिल्याच दिवशी आपल्या नावाचा असा उध्दार ऐकून तो गोंधळून गेला. कदाचित आधीच्या ग्रामसेवकाच्या नावाने कुणीतरी शिव्या घालीत असावं असा त्याने विचार केला आणि ज्या दिशेने आवाज येत होता तिकडे पाहू लागला.
आधीच्या ग्रामसेवकाच्या नावानंच ओरडत असला पाहिजे तो...
नाहीतरी आधीच्या ग्रामसेवकाचं आणि गावकऱ्यांचं विशेष पटत नसल्याचं त्याच्या आजच्या बडबडीवरून तरी वाटत होतं... तिकडे समोर अंधार होता. कदाचित समोर बोळीच्या पलिकडे सरपंच्याच्या घराजवळ कुणीतरी भांडत असावं.
" साल्याचं झालं सुरू रामायण... " बाजूला उभ्या असलेल्या पोरांच्या घोळक्यातलं कुणीतरी बोललेलं गणेशला एकू आलं.
अजूनही ग्रामसेवकाच्या नावाने शिव्याची लाखोटी वाहल्या जात होती.
गणेशने विचार केला.
चला .... जाऊन तरी बघू काय भानगड आहे ते....
तो जिकडून शिव्यांचा आवाज येत होता तिकडे जायला लागला.
गणेशने बघितले की एक माणूस अंधारात उभा राहून ग्रामसेवकाच्या नावाने शिवीगाळ करीत होता. त्याने जरा जवळ जाऊन बघितले तर त्याला आश्चर्याचा धक्काच बसला. तो सदा होता. सकाळी त्याचं सामान घेऊन त्याला सरपंचाकडे नेणारा सदा! त्याचा आपल्या डोळयावर विश्वासच बसत नव्हता. त्याच्या बोलण्याच्या ढबीवरून आणि हावभावाच्या तऱ्हेवरून असं जाणवत होतं की तो पिऊन टून्न झाला होता. गणेश त्याच्या दृष्टीपथात येताच त्याने आपला मोर्चा त्याच्याकडे ओळविला.
" हयो बगा ... हयो ग्रामसेवक ... सोताला काय समजतो... कोणी लाटसायेब लागून गेला ... याच्या मायला ... मले एस्टी स्टँडून सामान उचलाया सांगतो... मादर ..द. "
सरळ सरळ आपल्यावर शिव्यांचा वर्षाव होतांना पाहून प्रथम गणेश गोंधळला. त्याला आता कसे रिअॅक्ट करावे काही सुचत नव्हते. सदाचा त्याच्यावरचा शिव्यांचा वर्षाव सुरूच होता. आता मात्र गणेश सावरला. त्याचा रागाचा पारा आता वाढू लागला. त्या शिव्यांची तीव्रताच इतकी होती की त्याच्या तळपायाची आग मस्तकात भिनली. तो चवताळून सदाच्या दिशेने जायला लागला. त्याला आता त्याच्या कानशिलात मारण्याची घाई झाली होती. चालतांना रागाने त्याचं अंग पूर्ण गरम झाल्यासारखं जाणवत होतं. त्याचा चेहरा लाल झाला होता. ओठ थरथरत होते. हातपायसुध्दा थरथरत होते. एव्हाना तो रागाने सदाच्या पुढयात जाऊन पोहोचला होता. पण सदाच्या वागण्यात काही एक बदल नव्हता. त्याचे चवताळून जोरजोराने शिव्या देणे चालूच होते. त्याने मनाचा हिय्या केला. जे होईल ते होवो. आता मात्र याला चांगलं बदडायचं. एक जोरदार त्याच्या कानशिलात तो मारणार एवढयात मागून त्याच्या खांदयावर कुणाचा तरी हाथ विसावला. त्याने मागे वळून पाहिले. ते सरपंच होते.
" गणेशराव ... जरा इकडं बाजूला या "
सरपंच गणेशच्या खांद्यावर हात ठेवून त्याला एका बाजूला घेऊन गेले.
" आवो मघा ... सकाळीच जव्हा तुमी सांगितलं की यानं तुमाला माझ्या घरी आणलं ... तव्हाच मला शंका आली होती "
" का काय झालं ? " गणेशने गोंधळून विचारले.
" आवो हा सदया एकदा का पिला की त्याचा तोलच जातो... मंग त्याला काही समजत नाय... दिसभर मंग ज्याला भेटला त्याला शिव्या देत सुटतो "
" विचित्रच केस दिसते... " गणेश आपल्या कपाळावर आलेला घाम पुसत म्हणाला.
" याचा काहीतरी बंदोबस्त का लावत नाही तुम्ही लोक... " तो पुढे रागाने म्हणाला.
" असं काय बोलता गणेशराव... तुमीच तर सकाळी म्हणाले होते की हा माणूस फार सज्जन दिसतो " सरपंच त्याची गंमत करीत म्हणाले.
" हो म्हणालो खरा ... पण एवढा सज्जन असेल असं मला नव्हतं वाटलं " गणेश जबरदस्ती हसण्याचा प्रयत्न करीत म्हणाला.
क्रमश:...   



PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ..........

Madhurani - CH-10 व्हिल्स

                                               Madhurani - CH-10 व्हिल्स                                        

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ...............   

गणेशची पुर्ण दुपार खराडे साहेबांची बडबड ऐकण्यात आणि ऑफिसात सगळ्या फाईल्स चाळ्ण्यातच गेली. अपेक्षेप्रमाणे आज पूर्ण चार्ज हँडओव्हर झालं नव्हतं. कदाचित अजून एक दिवस लागणार होता. आणि खराडे साहेबांची बडबड जर अशीच सुरु राहाली तर कदाचित दोन दिवसही लागतील. खराडे साहेबांच्या एकूण बडबडीवरून गणेशच्या लक्षात आले होते की त्यांची या गावात राहण्याची अजून इच्छा होती. कारण त्यांच्या गावापासून हे गाव जवळ असल्यामुळे इथे नोकरी करणं त्यांना फार सोईचे होते. तिकडे आपल्या गावातल्या शेतीकडेही लक्ष देणं होत होतं. त्यांच्या बोलण्यावरून त्याच्या हेही लक्षात आले होते की त्यांची बदली करण्यात गावकऱ्यांचाच हात होता. त्यामुळे त्यांच्या बोलण्यात गावाबद्दल एकूण रोषच दिसत होता.
संध्याकाळी थकून भागून खोलीवर आल्यावर गणेशने विचार केला की थोडं पडावं आणि मग आहेच सरपंचाकडे जाणं रात्री जेवायला. त्याने खोलीचं कुलूप उघडलं. आत गेल्यावर दारामागचं इलेक्ट्रीक बल्बचं बटण दाबलं. लाईट लागला पण डीम.
साली खेड्यात ही आहेच इलेक्ट्रीकची पंचाईत...
डीम का असेना...लाईट तर आहेना...
तेच खूप झालं...
सरपंचाच्या गडयाने गादी अंथरून पांघरून टाकून संपूर्णपणे तयार केलेली पाहून त्याला हायसं वाटलं. खोलीत येतांना मुद्दामच त्याने समोरच्या मधुराणीच्या दूकानाकडे पाहणं टाळलं होतं. आत आल्याबरोबर त्याने समोरचं दार आतून लावून घेतलं आणि स्वतःला जवळजवळ गादीवर झोकूनच दिलं. तो गादीवर निपचित पडला. तो गादीवर निपचित पडला होता खरा पण त्याचे विचार थांबायला तयार नव्हते. शरीर थकले होते पण मेंदू थकायला तयार नव्हता. तो विचार करू लागला...
आज संपूर्ण दिवस सरपंचासोबत फिरण्यात आणि आफिसचे काम बघण्यात आणि खराडे साहेबांची बडबड ऐकण्यात गेला होता. पण एकही क्षण असा नव्हता की जेव्हा त्याला मधुराणीचा विचार आला नसेल. ती त्याच्या मनचक्षूसमोरून हटायला तयार नव्हती. तिचे ते आर्त डोळे आणि खोडकर हसू राहून राहून त्याच्या डोळ्यासमोर येत राहाले होते. आणि अजूनही तेच. त्याने डोक्यातून तिला झटकून टाकण्याच्या प्रयत्नात अस्वस्थतेने कड बदलला. पण त्याने विचार थोडीच बदलणार होते. त्याने विचार केला एखादी सिगारेट ओढली तर बरे वाटेल. त्याला दिवसातून किमान एक दोन तरी सिगारेट ओढण्याची सवय होती. आज एकही सिगारेट ओढली नव्हती. पण सिगारेट ओढायची म्हणजे दुकानावर जाणे आलेच. मग त्याला काय वाटले कुणास ठाऊक तो ताडकन उठला.
आपण तिला असे किती दिवस टाळणार आहोत....
एखादया प्राब्लेमपासून पळून जाण्यापेक्षा त्याला सामोरे गेलेले केव्हाही योग्य....
तो उठून उभा राहिला. बाथरूमध्ये गेला. माठातले थंडगार पाणी ओंजळीने घेऊन त्याने आपल्या चेहऱ्यावर शिंपडले. बाजूला पितळीचा लोटा ठेवला होता. त्या लोटयाने माठातले पाणी काढून त्याने आपल्या हातापायावर ओतले. मग तसाच परत येऊन आपल्या बॅगजवळ गेला. बॅग उघडली. बॅगमध्ये वरच व्यवस्थित घडी करून ठेवलेला टॉवेल होता. त्याने तो काढला. तोंड पुसले. तोंड पुसता पुसता टावेलच्या येणाऱ्या वाशींग पावडरच्या सुगंधी वासाने त्याचे मन मोहरून गेले. काही क्षणाकरता का होईना त्याला आपल्या बायकोची आठवण आली. त्याने बॅगमधील सगळे कपडे उचलून बॅगच्या बुडात पाहिले. बॅगच्या बुडात त्याचा त्याच्या बायकोचा अणि मुलाचा फॅमीली फोटो ठेवलेला होता.
दूर गेल्यावरच आपल्या माणसाचं महत्व कळतं....
त्याच्या डोक्यात विचार चमकून गेला. त्याने पुन्हा बॅगमधील सामान व्यवस्थित ठेवले. आता तो उभा राहून हातपाय पुसू लागला. हातपाय पुसल्यानंतर त्या ओल्या टावेलला कुठे वाळू घालावे यासाठी तो इकडे तिकडे बघत जागा शोधू लागला. भींतीवर एका जागी खिडकीच्या शेजारी एक खुंटी दिसली. त्याने तो टॉवेल खुंटीवर टांगून ठेवला. टॉवेल खुंटीवर अडकवीता अडकवीता त्याने शेजारच्या उघडया खिडकीतून बाहेर डोकावून बघितले. दुकानात आता बरीच गर्दी होती. संध्याकाळची वेळ असल्यामुळे कदाचित. ओटयावरसुध्दा लोकांचे थवे च्या थवे बसावे तसे लोक कुणी विडया ओढत कुणी चिलीम भरत कुणी तंबाखु चोळत तर कुणी चकाटया पिटत बसले होते. त्याने दरवाज्याजवळ जाऊन पायात चप्पल चढवली. दार उघडून बाहेर पडत त्याने दुकानाकडे एक नजर टाकली. ओटयावरच्या बऱ्याच चिकीत्सक नजरा त्याच्याकडे वळल्या होत्या. बाहेरून कुलूप लावून तो दुकानाच्या बाजूला एक ग्रुप बसला होता त्याच्या शेजारी जाऊन ओट्यावर एकटाच बसला. गृप तरण्या ताठया लग्नाला आलेल्या पोरांचा होता. पोरं चोरून चोरून गल्ल्याकडे बघण्यात मग्न होती. गणेश त्या पोरांकडे त्याचं काहीच लक्ष नाही अशा अविर्भावात बसला.
" इला शेतात नेऊन नागड्डीत घोळसायला पायजे " त्या गृपमधला एकजण बोलला.
" टोंगळे फुटेस्तो " दुसऱ्याने जोडले.
मग संपूर्ण गृपच्या गृप जोराने हसायला लागला.
' शीशी .... या पोरांच काय खरं नाही' गणेशने मनाशीच विचार केला.
आणि तो तिथून उठला आणि कधी दुकानासमोर जाऊन मधुराणीसमोर उभा राहिला त्याला कळलेच नाही.
मधुराणीने त्याच्याकडे पाहून त्याला एक गोड स्मित दिले. दिवसभर गल्ल्यावर बसूनसुध्दा ना तिच्या हालचालीत ना अविर्भावात थकवा जाणवत होता. अजूनही अगदी उमललेल्या कळीसारखी ती टवटवीत आणि प्रफुल्ल दिसत होती.
" बोला सायेब काय देऊ बोला" ती म्हणाली.
" जरा एक व्हील्स द्या "
" जरा कावून... पूर्णच घ्या की' तिने कोटी केली आणि ती खळखळून हसू लागली.
गणेशही तिच्यासोबत हसायला लागला.
" ए एक व्हील दे रे " तिने दूकानातल्या नोकर पोराला आदेश दिला.
तो पोरगा एकेका गिऱ्हाईकाचं ओळीने सामान देण्यात मग्न होता.
म्हणजे अजून वेळ लागणार होता....
गणेशने आजूबाजूला एक नजर टाकली. त्याच्या आजूबाजूला अजून काही गिऱ्हाईक उभे होते. त्याला लागूनच एक 7-8 वर्षाची सुती मळकट, जागोजागी ठिगळं लावलेला फ्रॉक घातलेली एक गोंडस मुलगी उभी होती. डोक्याला चिपीचीपी तेल लावलेले होते. आणि तिच्या छोटया छोटया दोन वेण्या मळक्या लाल रिबनने बांधलेल्या होत्या. तिच्या हाताच्या बोटात एक दोरीने गळा बांधलेली छोटीशी काचेची बाटली अडकवलेली होती.
" ताई... एक छताक गोडतेल " ती मुलगी मधुराणीकडे बघून म्हणाली.
मधुराणीलाही तिचा लाड आल्यावाचून राहला नाही.
" देते हं बाळ... जरा थांब " मधुराणी तिचा गालगुच्चा घेत म्हणाली.
" लर्फईर्फी दिर्फवसार्फानंर्फ आर्फलीर्फी " मधुराणी एवढ्या गडबडीत त्या पोरीला काहीतरी म्हणाली.
" मार्ल्फमाच्यार्ल्फा गार्ल्फवलार्ल्फा गेर्ल्फलीर्ल्फी होर्ल्फोतीर्ल्फी " ती पोरगी ही हसत हसत तोतऱ्या बोलात काहीतरी म्हणाली. 

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ...... 



गणेश गंमतीने गालातल्या गालात हसत ते सर्व ऐकत होता. पण ते काय बोलले गणेशला काहीएक समजले नाही.
" काय ... काय? " गणेशने उत्सुकतेपोटी विचारले.
" काय नाय ... आमची खास भाषा हाय ती " मधुराणी खोडकरपणे हसत पुन्हा त्या पोरीचा गालगुच्चा घेत त्याला म्हणाली.
कदाचित ती त्यांची कोड भाषा होती. त्याला आठवलं लहाणपणी त्याच्या बहिणी अश्याच काहीतरी त्याच्यासमोर बोलत असत. आणि त्याने विचारले तर त्याला काही एक सांगत नसत. त्याने खूप प्रयत्न केला होता पण त्याच्या बहिणींनी त्याला ती भाषा शेवटपर्यंत कळू दिली नव्हती.
त्या मुलीच्या पलिकडे एक नऊवारी पातळ नेसलेली म्हातारी ऊभी होती. आणि तिला लागूनच एक साडीसारखे ठेवण असलेलं जूणं सूती पातळ घातलेली मजूरासारखी दिसणारी एक स्त्री ऊभी होती.
आजूबाजूला बघता बघता गणेशची नजर वर आकाशाकडे गेली. चांगलं अंधारून आलं होतं. तेवढयात रस्त्यावरच्या सिमेंटच्या विजेच्या खांबावरचे विजेचे दिवे लागले. गणेशने पाहिले ओटयावर बसलेल्या बऱ्याच जणांनी एका हाताने का होईना दिव्यांना नमस्कार केला होता.
गणेश पुन्हा अंतर्मुख होऊन आपल्या विचारात गढून गेला. त्याला जाणवत होते की आता आपण मधुराणीच्या समोर उभे असून तिच्याकडे पाहत नव्हतो तरी त्याच्या मनातली तिच्याबद्दलची ओढ आणि हुरहूर शमल्यासारखी जाणवत होती.
" हे घ्या सायेब "
तिच्या त्या मंजुळ आवाजाने तो भानावर आला.
तिने त्याच्यासमोर लाकडाच्या पेटीवर ठेवलेली व्हील साबन पाहून गणेशला हसू आवरेना. तो खळखळून हसायला लागला.
" काय झालं ? " ती सुध्दा हसत म्हणाली.
" व्हील साबन नाही... व्हील्स सिगारेट मागीतली होती मी"
" असं होय ... सायेब ... इथं ब्रिस्टॉल अन् चारमीनारच मिळते... व्हील ... का व्हील्स म्हणता ती इथं कोणी वढत नाय " ती म्हणाली
" बरं मग ब्रिस्टॉल दया ... अन् एक काडीपेटीसुध्दा दया"
" ए सायबांना ब्रिस्टाल अन् एक काडीपेटी दे" तिने नोकराला सांगितले.
ती एक एक सामान सांगायची अन् तो नोकर फक्त ऐकून घ्यायचा. 'हो' म्हणायचा नाही की 'नाही' म्हणायचा नाही. पण त्याचं बरोबर लक्ष असायचं. त्यानं तिचं ऐकलं पण तो आता त्या छोटया मुलीजवळील शीशी घेऊन तीत तेल टाकण्यासाठी तेलाच्या डबकीजवळ गेला.
" ए यांना आंधी दे... किती वेळचे ताटकळत उभे हायत ते " तिने त्याला हटकले.
त्या नोकराने नुसते तिच्याकडे पाहिले आणि ती शीशी तशीच हातात घेऊन त्याने एक ब्रिस्टॉलचे पाकीट आणि एक काडीपेटी काढून गणेशच्या हातात दिली.
क्रमश:... 



PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) .

Madhurani - CH-9 खराडे साहेब

                                         Madhurani - CH-9 खराडे साहेब                                          

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ....  

गणेश ऑफिसमध्ये बसून आधीच्या ग्रामसेवकाची वाट पाहू लागला. सरकारने ग्रामपंचायतव्दारे ग्रॅन्ट देऊन जिथे दर गुरुवारी आठवडी बाजार भरतो तिथे मैदानात एका कोपऱ्यात छान टुमदार ऑफीस बांधून दिले होते. आधीच्या ग्रामसेवकाकडून चार्ज घेतल्याशिवाय गणेशला काम सुरु करता येणार नव्हते. तेवढ्यात त्याला दारात कुणाचीतरी चाहूल लागली. त्याने तिकडे पाहिले.
आले वाटतं आधीचे ग्रामसेवक...
तो त्यांची आत येण्याची वाट पाहू लागला. बराच वेळ झाला तरी कुणीच आलं नाही म्हणून गणेश पुन्हा ऑफिसच्या भिंतीवर एक नजर फिरवीत ग्रामसेवकाची वाट पाहू लागला. पुन्हा त्याला कुणाची तरी सावली हलल्यासारखी दिसली.
कुणीतरी खेडूत कामानिमित्त आला असावा...
साला अजून चार्जच घेतला नाही अन् लोकही येणं सुरु झाले....
" कोण आहे?" गणेश जाग्यावर बसूनच ओरडला.
मळलेल्या कपड्यात एक माणूस आत आला.
" मी सायेब... पांडू"
" हे बघा मी आजच इथे जॉईन झालो आहे ...अजून चार्जसुध्दा घेतला नाही... तुम्ही उद्या या..."
" नाई सायेब ... मी इथला चपराशी"
" चपराशी ... पण चार्ज घेतांना मला तर इथे दुसरे कुणीच नसल्याचे सांगितले गेले होते"
" म्हंजे तसा नाय ... "
कुत्रं जसं शेपूट हलवत आपल्या मालकाजवळ जातं तसा तो जवळ आला.
" अच्छा अच्छा ..." गणेशच्या लगेच लक्षात आलं.
" अरे अजून... खराडे साहेब कसे आले नाहीत..." गणेशने त्याला विचारले.
" आता येतीनचं... ते त्येंच्या गावावरून येतातना ... म्हून कव्हा कव्हा उशीर होतो..."
" उशीर?... सकाळी यायला पाहिजे होते ... अजून दूपार होऊन गेली तरी आले नाहीत अजून..."
" येतील सायेब ... कव्हा कव्हा होते आसं"
" अन् तू कुठं राहत असतो..." गणेशने विचारले.
" हे इथंच पल्याड... इथं हाफिसात चाहूल लागली मलं वाटलं खराडे सायेब आले... तर सरपंच रस्त्यात भेटले... त्यास्नी सांगतलं की नईन सायेब आलेत म्हून..."
स्पष्ट होतं आधीच्या ग्रामसेवकाची यायची अशी काही फिक्स वेळ नसावी. गणेश काहीच बोलला नाही. त्याने पुन्हा अस्वस्थतेने आपल्या घड्याळाकडे पाहिले.
" च्या पाणी ... काही आणू का सायेब"
" चहा? ... इथं कुठं हॉटेल आहे की काय?"
" नाय सायेब..."
" मग चहा कुठून आणणार? "
" आनीन शेजारुन... कोणाच्यातरी इथून"
" अन् पैसे..."
" अवो सायब मनल्यावर ... पैसे घ्यायची कोणाची हिम्मत हाय"
" पण असं कसं ... काही फुकट कुणाच्या इथून कसं आणायचं..."
" सायेब ... इथली पब्लीक लय येडी हाय ... जबरदस्ती दिलं तरी पैसे घेणार नाय... मंग आपलबी काय जाते ... फुकट त फुकट " तो गणेशसमोर टाळी घेण्यासाठी हात पुढं करीत म्हणाला.
गणेशने त्याच्या मळक्या कपड्याकडे पाहून अन् घामेजलेल्या शरीराकडे पाहून आपला टाळी घेण्यासाठी पुढे जाणारा हात रोखला. स्पष्ट होतं तो गणेशला खुलवून मोकळं करण्याचा प्रयत्न करीत होता.
पुन्हा दारात हालचाल झाली. गणेशने आणि पांडूने तिकडे पाहिले. शेवटी एकदाचे खराडे साहेब आले होते. खराडे साहेब म्हणजे पांढरा पायजामा आणि वर रेशमी रंगाचा सदरा, तोंडात पान, काळा रंग, तेलकट चेहरा, डोक्यावरचे विरळ झालेले तरी अजून काळे कुळकुळीत बटबटीत तेल लावलेले केस असा अवतार होता.
चला म्हणजे आले एकदाचे खराडे साहेब...
" नमस्कार सायेब..." पांडूने नमस्कार केला. 


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ..........


पांडूच्या नमस्काराकडे दुर्लक्ष करीत आल्या आल्या त्यांनी तिथेच कोपऱ्यात एका जागी पानाची पिचकारी मारली.
" आवो काय करणार ... घरुन निघालो होतो सकाळीच पण बगा कसं दुपारी पोहोचलो इथं..." खुर्चीवर बसता बसता ते गणेशकडे पाहत म्हणाले.
गणेशने नुसते त्यांना स्माईल दिले. त्याला माहित होतं की आता त्यांच्याशी त्यांच्या उशीरा येण्याच्या विषयावर बोलण्यापेक्षा एकदम चार्ज हॅड ओवर करण्याच्या कामाला हात घातला तर लवकर तरी होईल. नाहीतर अजून एखादा दिवस लागायचा.
" किती वेळ लागेल चार्ज घ्यायला..."
" त्याचं काय गणेशराव ... मला द्यायला काही वेळ लागनार नाय ... पाच मिनीटाचं काम हाय... पण तुमाला घ्यायला किती वेळ लागतो ते तुमी बगा..." खराडे साहेब जणू स्वत:च्याच कोटीवर हसत टेबलाखाली पाय लांब करीत म्हणाले.
पांडू समोर आला आणि त्यांनी आपली बॅग पांडूच्या हातात दिली. पांडूने ती बॅग बाजूला भिंतीत असलेल्या बिनदरवाजाच्या कपाटात ठेवली. तिथे कपाटात अजूनही बरेच धूळ खात पडलेले कागदपत्र होते. कोपऱ्यात एक लोखंडी आलमारी होती.
त्यात सर्व फाईल असाव्यात ....
गणेशने विचार केला. अजूनही खराडे साहेब काही घाई करीत नाहीत हे पाहून गणेश म्हणाला.
" मग करायची सुरवात..."
" थांबा हो सायेब ... काय गडबड हाय... पहले चहा बिहा घेऊ ... अन् मंग करु कामाला सुरवात... सरकारी कामं अशी पटापट व्हायला लागली तर कसं व्हायचं... तुमी नविन हायनं म्हणून ... होईल हळू हळू सवय... मीबी नविन नविन असाच होतो...पण तुमाला खरं सांगू का ... लई राग यायचा आंधी ...सरकारी लोकांचा ... मी तर पूर्ण सिस्टीम बदलवायचं ठरवलं होतं ... पण बगा आता... निघालो सिस्टीमला बदलवायला ... अन् सिस्टीमनंच आम्हाला बदलवलं..." खराडे साहेबांची बडबड सुरु झाली.
गणेश नुसता ऐकत होता. त्याला माहित होतं बोलून काही उपयोग होणार नव्हता. उलटा अजून उशीरच झाला असता.
" ए पांड्या ... जा बरं आन बर त्या शांताबाईच्या इथून चहा" खराडे साहेबांनी हूकुम सोडला.
पांडू लगबगीने घावतच बाहेर पळाला तशी खराडे साहेबांनी बसल्या बसल्याच खुर्ची मागे सरकवली.
" मंग ... इथंच राहणार की अपडाऊन करणार?" खराडे साहेबांनी गणेशला विचारले.
" इथंच एक खोली दिली आहे सरपंचानी"
" असं... सरपंच लई चांगला माणूस हाय बगा"
खराडे साहेबांनी इकडे तिकडे कोणी नाहीना असे पाहत गणेशजवळ शक्य होईल तेवढे आपले तोंड नेत म्हटले,
" तुमाला एक पर्सनल ... सल्ला म्हणून देतो..."
गणेश खराडे साहेब काय सांगतात याची वाट पाहू लागला.
" इथले लोक म्हणजे ... लई खराब... कुणाच्या भानगडीत पडू नका... इथं आपण भलं अन् आपलं काम भलं असं रहावं लागते... एकाला सल्ला दिला तर दुसरा अंगावर येतो... दुसऱ्याला जवळ केलं तर तिसऱ्याला राग येतो... आवो लई खराब गाव हाय ... म्हणजे माझ्या नोकरीच्या हयातीत एवढ खराब गाव मी पाह्यलंच नाय" खराडे साहेब सांगत होते.
गणेशला खराडे साहेबांची बडबड ऐकण्याची बिलकुल इच्छा नव्हती. त्याला केव्हा एकदा चार्ज घेतो असं झालं होतं.
" सगळ्या फाईल आलमारीत असतील नाही ..." गणेश पुन्हा मूळ मुद्द्यावर येत म्हणाला.
खराडे साहेब काहीच बोलले नाही. पुन्हा एकदा उठून ते कोपऱ्यात पाणाची अन् तंबाखाची पिचकारी थुंकून आले.
" आलमारीची चाबी तुमच्याजवळच असेल नाही ... " गणेश पुन्हा घाई करण्याच्या उद्देशाने म्हणाला.
" काय राव .... तुमी लयच गडबड करता राव... अशी सिन्सीयारीटी गव्हर्मेंटमध्ये काही कामाची नाय बरकां... अशी सिन्सीयारीटी आपल्याच अंगाशी येते... म्हणजे हे माझे अनुभवाचे बोल हायत बगा... पायजे तर लिहून घ्या.."
गणेशला आता या माणसाला कसे हॅन्डल करावे काही सुचत नव्हते. त्याला चिडही येत होती आणि हसूही येत होतं. पण चिडून जमणार नव्हते आणि हसून तर बिलकुलच जमणार नव्हतं. उलट ते अजूनच बिघडले असते. गणेशने शेवटी ठरवून टाकले की दोन दिवस लागले तरी चालतील आता खराडे साहेबांच्या कला कलानेच घ्यायचे. नाहीतरी त्याच्याजवळ दुसरा कोणता पर्याय होता?. तिकडे खराडे साहेबांची बडबड चालू होती आणि इकडे गणेश एका वेगळ्याच विश्वात रमला होता की ज्यात त्याला खराडे साहेबांची बडबड तर ऐकू येत होती पण चिडही येत नव्हती आणि हसूही येत नव्हतं.
Imagination was given to man to compensate him for what he is not, and a sense of humor was provided to console him for what he is.
scar Wilde
क्रमश:  



PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ........ 

Madhurani - CH-8 खोली

                                                Madhurani - CH-8 खोली                                             

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) .........   

जेवण वगैरे घेऊन दूपारी गणेश आणि सरपंच घराच्या बाहेर पडले. त्यांच्यासोबत एक सरपंचाचा घरगडीसुध्दा होता.
"सगळयात आंधी इथं तुमच्या राहण्या खाण्याची व्यवस्था करने आवश्यक हाय... नेहमी नेहमी अपडाऊन करायला झेपनार नाय तुमाला... "
" हो मलाही तसंच वाटते ... कमीत कमी इथे आहे तोपर्यंत राहायला एखादी खोली मिळाली तर बरं होईल "
" हो मिळल की ...आमचं तिकडं एक घर हाय... तिथं कोणी राहात नसतो .. पण आम्ही नांगर डवरे पासा कुऱ्हाडी साखळया दोरखंड कासरे असं शेतीचं सगळं सामान तिकडे ठेवतो... पुढची खोली देऊ की तुमाला राहायला... "
" हो ... तेवढीच राखन होईल की आपल्या बासनाला " सरपंचाचा गडी मध्येच बोलला.
सरपंचाने त्याच्याकडे रागाने एक दृष्टीक्षेप टाकून त्याला चूप राहण्यास खुणावले.
साले हे घरगडी आडाणी ते आडाणीच कुठं काय बोलायच लेकांना साधी अक्कल नाय...
सरपंचाने विचार केला.
काय वाटलं असेल गणेशरावला... की आपण त्यांना राखनदार म्हणून आपल्या घरात ठेवतो...
" पण सरपंचजी ... मी जास्तकाही भाडं देऊ शकणार नाही "
" आवो त्याची काळजी तुमी करू नका ... आमी काय भाडं घेणार तुमच्याकडून ? " सरपंचाने गणेशच्या पाठीवर थाप देऊन म्हटले.
" नाही असं कसं ... जे काय असेल ते सांगा "
" आवो गणेशराव हे काय शहर हाय का भाडं घ्यायला... आमी जर भाडं घेतलं तुमच्याकडून तर साऱ्या गावात बोंबाबोंब अन् नालस्ती होईल आमची "
गणेशच्या लक्षात आले की आपण बसस्टॉपवरून ज्या रस्त्याने आलो त्याच रस्त्याने चालत आहोत.
" मघाशी बस स्टॉपवरून इकडूनच आलो होतो आम्ही "
" होना... आमचं घरबी इकडंच हाय ... कामपडल्यास आमच्या घरापुढूनच आले अससाल तुमी "
ते तिघेही पुन्हा मघाच्या दुकानासमोर आले. दुकानाच्या गल्ल्यावर अजूनही ती सुंदर स्त्री बसलेली होती. तिच्याकडे पाहून का जाणे कोणास ठावूक गणेशच्या अंगात शिरशिरी भरल्यासारखी झाली. त्याच्या हृदयाचे ठोके जलद होत आहेत असं त्याला जाणवलं. तिचे आतासुध्दा इकडे लक्ष नव्हते. तिच्या जलद बिनधास्त हालचाली मात्र टिपण्यासारख्या होत्या असं गणेशला वाटून गेलं.
" ते मधुराणीचं दुकान बरं का " गणेशच्या पाहण्याचा रोख पाहून सरपंच म्हणाले.
" अच्छा .. अच्छा " गणेश अधिक उत्सुकता न दाखवीत म्हणाला.
" हे बगा बरोबर तिच्या दुकानासमोरच आमचं घर " सरपंच त्या दुकानासमोरच्या एका घरासमोर उभे राहत म्हणाले. सरपंचाच्या बोलण्यात खटयाळपणा होता की नाही कोण जाणे पण गणेशला त्यांच्या बोलण्यात तो जाणवला होता.
घर म्हणजे विटा मातीने बांधलेल्या 3-4 पक्या खोल्या होत्या. खोल्यांवर उतार असलेले टीन पत्रे टाकलेले होते. आणि टीन नटबोल्टने फिट केल्यामुळे टीनाला मध्ये मध्ये छोटे छोटे गड्डे दिसत होते.
सरपंचाने गडयाच्या हातात चाब्या देत त्याला समोरच्या दाराचे कुलुप उघडण्यास खुणावले. गडयाने लगबगीने सरपंचाच्या हातातली चाबी घेऊन समोरच्या दाराचे कुलूप उघडले.
तेवढयात गणेश त्याच्या बाजूच्या हालचालीने दचकलाच. जवळजवळ त्याच्या अंगाला अंग लावूनच मधुराणी त्याच्या शेजारी येऊन उभी राहाली होती.
" नमस्कार सरपंचजी " मधुराणीचा मधुर आवाज घूमला.
किती गोड आवाज आणि त्यात कसला मार्दव असलेला जाणवत होता....
" नमस्कार " सरपंचाने वळून तिच्या नमस्काराला प्रतिसाद दिला.
" काय लई दिसानं फिरकले इकडं ... काय घराची रंगोटी करायचा विचार हाय की काय... तसं असेल तर सांगा आमाला ... आमच्या दुकानात पडलेले हायत काही रंग " ती सरपंचाना म्हणाली.
गणेश अगदी तिच्या शेजारी उभा राहून तिच्याकडे निरखून तिच्या बोलण्याची ढब, तिच्या हालचाली टिपू लागला. त्याला बोलतांना तिच्या ओल्या गुलाबी ओठांच्या होत असलेल्या हालचाली आणि त्यातून दिसत असलेले तांदळाच्या दाण्यासारखे तिचे पांढरे शुभ्र दात विशेष मादक वाटत होते. गणेश मंत्रमुग्ध झाल्यासारखा तिच्याकडे पाहत होता.
" नाय हो... आपल्या गावात हे नवीन ग्रामसेवक आले हायत गणेशराव ... त्यांच्यासाठी एखादी खोली राहायला दयावं म्हणतो " 


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ......


" अगंबाई खरंच की ... शहरातले दिसतात.... माझं तर बाई लक्षच नाय ... मी म्हटलं कोणी नविन पाव्हना हाय की काय तुमचा " ती गणेशकडे पाहत म्हणाली.
आता ती त्याच्याजवळून जरा दूर सरकून उभी राहाली. गणेशच्या हृदयात निराशेचे भाव तरळले. त्याला तिचा तो पुसटसा होणारा स्पर्श हवाहवासा वाटत होता.
पण ते निराशेचे भाव त्याच्या चेहऱ्यावरून पुन्हा विरले. तिची त्याच्या डोळयाला भीडलेली सरळ आर्त, गुढं आणि खोल नजर सरळ त्याच्या हृदयाचा ठाव घेत होती.
तिच्याकडे पाहून गणेश पुसटसा हसला.
" इथं राहाणार व्हय तुमी ... मंग झाले की तुमी आमचे शेजारी... आपलं लई जमणार बगा " ती पुढे म्हणाली.
तोपपर्यंत सरपंचाचा गडी दरवाजा उघडून आत गेला.
" बरं गणेशराव मी काय म्हंतो ही पुढचीच खोली घ्या तुमी " सरपंच म्हणाले.
" बरं सरपंचजी ... येते हं " मधुराणी तिथून आपल्या दूकानाकडे निघत म्हणाली.
सरपंचांनी मान हलवली. जाता जाता तिने एक नजर गणेशवर टाकून त्याला एक स्मित दिले. गणेशही तिच्याकडे पाहून गाल्यातल्या गालात हसला.
ती निघून गेली तसे सरपंच आणि गणेश त्या गडयाच्या मागे आत खोलीत गेले. तो गडी आत येऊन इकडे तिकडे शोधाशोध करीत होता.
" ये येडया आधी लाईट लाव ना... आमचे गडी म्हंजे न एक एक हले हायत " सरपंच चिडून म्हणाले.
गडयाने परत येऊन दाराच्या बाजूला असलेला बल्बचा स्वीच दाबला. खोलीत सगळीकडे बल्बचा पिवळा पिवळा प्रकाश पसरला.
खोलीत सगळीकडे नांगर वखर वैगेरे शेतीचे सामान पसरवून ठेवलेले होते. आणि त्या सामानावर धूळ साचलेली दिसत होती. काही पोत्यांचे पुरचूंडे सुध्दा बांधून ठेवलेले होते.
" मंग काय बरी हाय ना ही खोली.... ए तू या खोलीतले सगळे सामान त्या आतल्या खोलीत नेवून ठेव अन् ही खोली यांना साफ करून दे ....ते इथं राहाणार हायत आजपासून "
" जी मालक " गडी म्हणाला.
" अन् हो न्हाणी तिकडे आत हाय"
"न्हाणी?"
"म्हंजे बाथरुम" सरपंच हसत म्हणाले.
गणेशने आत जाऊन बाथरूम बघून घेतली.
गणेश बाहेर येता येता तोंडातल्या तोंडात बोलला " संडास.... संडास दिसत नाही "
" गणेशराव ....हे उजनी गाव हाय इथ अजून एकही संडास नाय.... सगळयांना मोकळ्या हवेची सवय हाय .... एकदा सरकारने बांधून दिले होते तीनचार संडास .... पण त्यात कोणीच जात नव्हतं .... शेवटी लोकांनी तोडून टाकले कमीत कमी एखादा तर ठेवायचा .... तुमच्यासारख्याच्या कामी आला असता"
गणेशचा चेहरा हिरमुसला पण तो त्याचे भाव लपविण्याचा प्रयत्न करीत म्हणाला,
" खोली तशी चांगली आहे.... तसा मीही जास्त काही राहाणार नाही इथं ....हप्त्यातून दोन तीन दिवस राहालं की बस... "
" अन् ए आता एक काम लागलं तुह्याकडं .... हे इथं असले म्हंजे पाणी बीनी भरून ठेवत जा त्यांचं " सरपंच त्यांच्या गड्याला म्हणाले.
" पाणी ? " गणेशने आश्चर्याने विचारले.
" आता नळ कुठाय म्हणून विचारू नका " सरपंच गणेशची गंमत करीत म्हणाले.
गणेश ओशाळल्यागत हसला.
" पाणी तिकडं विहिरीवरून भरून आणून देत जातील तुमाला आमचे गडी " सरपंच म्हणाले.
" चला आता तिकडं बजारात ऑफीसात जाऊ... तोपर्यंत तू साफसुफ करून ठेव रे " सरपंचानी गडयाला बजावले.
" जी मालक " गडी म्हणाला आणि लागलीच कामाला लागला सुध्दा.
सरपंच आणि गणेश खोलीतून बाहेर पडले आणि आफिसकडे निघाले. जाता जाता गणेशने खूप प्रयत्न करूनसुध्दा त्याची नजर समोर मधुराणीच्या गल्ल्यावर गेलीच.
क्रमश:...   


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) .............

Madhurani - CH-7 सरपंच

                                            Madhurani - CH-7 सरपंच                                                             

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ....    

ते दोघे सरपंचाचा घराजवळ येऊन पोहोचले. घर कसलं वाडा होता तो वाडा! वाडयाला समोर जुना तेल देऊन देऊन काळा झालेला भला मोठा दरवाजा होता. वाडयाचा घेरही खूप मोठा होता; समोरून तरी तसंच जाणवत होतं. वाडयाच्या डाव्या बाजूला, वाडयाला लागूनच शेजारी सरपंचाचा भला मोठा जनावरांचा गोठा होता. आता सध्या तो रिकामाच दिसत होता. कदाचित सरपंचाची गुरं सकाळीच चरायला रानात निघून गेली असावीत. वाडयाच्या मोठया दरवाजातून गणेशला आत नेत सदाने त्याला उजवीकडे असलेल्या बैठकीत बसवीले. बैठक म्हणजे थोडी उंच असलेली खोली होती आणि त्यात गादया लोड इत्यादि टाकलेले होते. गणेश बैठकीत इकडेतिकडे बघतच आत शिरला. तिकडे सदा आत गेला, कदाचित सरपंचांना बोलावण्यासाठी. बैठकीत भिंतीवर वेगवेगळया तसबिरी लावलेल्या होत्या - नेहरु, लाल बहादूर शास्त्री, महात्मा गांधी, इत्यादि. गणेश त्या तसबीरींकडे बघत एका जागी गादीवर बसला. भिंतीवर त्याचे लक्ष एका भारदस्त लांब लांब मिशा आणि डोक्याला उंची पटका बांधलेल्या एका माणसाच्या तसबीरीने वेधून घेतले. कदाचित ते सरपंचाचे वडील असावेत किंवा वडिलाचे वडिल असावेत. तेवढयात सदा आतून एका बादलीत पाणी घेऊन आला.
" या सायेब हातपाय धून घ्या ... इतक्या लांबून आले शिणला असान. " बादली घेऊन सदा समोर ओटयावर जात म्हणाला.
" हो... " म्हणत गणेश उठला आणि समोर ओटयावर गेला.
लोटयाने बादलीतील पाणी घेऊन गणेशने हातपाय तोंड धूवून चूळ भरली. चूळ थोडावेळ तोंडात फिरवून तो आता ती थुंकण्यासाठी इकडे तिकडे बघत जागा शोधू लागला.
" थूकाकी तेथंच समोर... "
त्याने ती अवघडल्यासारखी समोरच पण थोडी बाजूला थूंकली. सदा गालातल्या गालात हसला.
" सरपंच पुजापाठ करतेत... दोन घडीत येतील ते ... आता तुमी बसा गुमान बैठकीत... मी च्यापाण्याचं बगतो " गणेशजवळ हातपाय पुसण्यासाठी एक कापड देत सदा म्हणाला.
गणेश हातपाय तोंड पुसायला लागला आणि सदा लगबगीनं आत गेला.
गणेशला आता हातपाय धूतल्यानंतर तरतरी जाणवायला लागली होती. बसमध्ये घामाने आणि धुळीने चेहरा सगळा म्लान झाला होता. चेहरा पुसत पुसत तो लोडवर पाय लांब करून टेकून बसला. बसमध्ये पाय एका ठरावीक जागेत ठेवून अकडून गेले होते. कपडा बाजूला ठेवत हातपाय ताणत त्याने आळस दिला. तेवढयात सदा प्यायला पाणी घेऊन आला. येथील पाणी देण्याची तऱ्हा जरा वेगळीच दिसत होती. सदाने पाण्याने भरलेला पितळीचा लोटा गणेशच्या हातात दिला. लोटयावर पितळीचीच एक वाटी ठेवलेली होती. ही अशी तऱ्हा त्याने तिकडे बारामतीकडे बघितली होती. जेवढं लागते तेवढं वाटीत पाणी ओतून घ्यायचं आणि मग पूर्ववत वाटी लोटयावर झाकून ठेवायची. न जाणो का? पण त्याला ती तऱ्हा पूर्वी पाहिली होती तेव्हासुध्दा आवडली नव्हती. त्याच्या मनात एक अढी होती की जर वाटीने पाणी पिऊन वाटी पुन्हा लोटयावर ठेवल्यास वाटीचे उष्टे पाण्याचे थेंब लोटयात घळंगणार नाहीत का? पण हा झाला त्याचा विचार तिकडे बारामतीकडे तर सर्व मोठमोठे लोक याच तऱ्हेने पाणी पीत होते. तशी त्याला तहानही भरपूर लागली होती. सकाळी उजाडायच्या आत निघाल्यापासून आतापर्यंत पाण्याचा एकही थेंब त्याच्या पोटात गेला नव्हता. तो तोंडाच्या वर लोटा तिरका करून वरून घटाघट पाण्याचे घोट पीऊ लागला. लोटा रिकामा झाल्यावरच त्याने तो खाली ठेवला आणि एक दीर्घ श्वास घेतला.
" लई तहान लागलेली दिसते ... आणू का आजून " सदाने विचारले.
गणेशने मान हलवूनच 'नाही' असे म्हटले.
सरपंच पुजा आटोपून शांतपणे बैठकीत आले. पांढरं शुभ्र धोतर आणि वर कापडाच शिवलेलं पांढरं शुभ्र बनेन. कपाळाला लाल गंधाचा उभा टीका कोरलेला. पुजेच्या आधी नुकतीच अंघोळ केल्यामुळे त्यांचे तेल लावलेले ओले काळे पांढरे केस आणि चेहरा चमकत होता. एकूणच मुर्ती जरी वयस्कर असली तरी सात्विक वाटत होती. तशी गणेशची आणि सरपंचाची तालूक्याच्या ठिकाणी ओळख झाली होतीच. सरपंच येताच पहुडलेला गणेश सरळ होऊन बसला.
" नमस्कार ... गणेशराव "
" नमस्कार ... "
सरपंच गणेशच्या शेजारीच एका लोडला टेकून बसले.
गणेशच्या पाठीवर हलक्या हाताची थाप मारीत सरपंच म्हणाले " काय मंग... तरास वैगेरे झाला नाय ना "
गणेश गोंधळात पडला. हो म्हणावं की नाही त्याला काही कळेना.
त्याची विवंचना पाहून सरपंच म्हणाले " सुरवातीला ... तरास होईलच ...इतक्या दूर तेबी खेडयावर अन् वर कच्च्या रस्त्याने एस्टीने यायचं म्हटलं तर तरास होणारच ... पण होईल सय हळू हळू "
सरपंचाची एखाद दुसरा शब्द सोडला तर बाकी खेडूतांपेक्षा भाषा शुध्द वाटत होती.
तेवढयात सदा चहा घेऊन बैठकीत आला.
" अरे नुसता चहाच ... काही न्याहारीचंबी घेऊन ये की "
सदाने चहाच्या दोन कपबश्या दोन हातात धरून आणल्या होत्या. सरपंचाची फराळाची सुचना ऐकून तो दरवाज्यातच घूटमळला.
" नाही... सरपंचजी... मी येतांनाच फराळ करून आलो... मला सकाळी उठल्या उठल्याच फराळ करायची सवय आहे ... " 


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ....





" नाय असं कसं ... तुमी आमच्याइथं पहिल्यांदाच येताय अन् बिना खान्याच जाता ... "
" नाही सरपंचजी ... खरंच नको.... "
" बरं बरं ... पण सदा यांच्या दुपारच्या अन् रातच्या जेवणाची व्यवस्था करायला सांगा आत "
सदाने हसत हसत मान हलविली आणि चहा घेऊन तो गणेश आणि सरपंचाच्या समोर येऊन उभा राहिला. चहाच्या कपबश्या त्यांच्या हातात देऊन तो लगबगीने परत आत गेला.
" फारच सज्जन माणूस दिसतो... " गणेशने चहा घेता घेता सदा ज्या दिशेने गेला तिकडे आपला रोख करीत म्हटले.
सरपंचसुध्दा चहा पीत होते. त्यांना चहा पीता पीता एकदम ठसका लागला.
त्यांनी गणेशकडे चमकून पाहत विचारले " तुमाला हा घेऊन आला का इथें ?"
" हो "
" अरे ... देवा ... " कपाळावर हात मारीत ते म्हणाले.
" काय झालं? "
" काय नाय "
त्यावर सरपंचानी काहीच प्रतिक्रिया व्यक्त केली नाही आणि ते चहाचा घोट घेऊ लागले हे पाहून तो पुढे म्हणाला,
" अहो त्याने माझी ओळख नसतांना बसस्टॉपवरून माझी बॅग उचलून इथपर्यंत आणली ... आणि रस्त्याने गप्पा करून माझी करमणूकसुध्दा केली.... खरोखर असे सज्जन आणि निस्वार्थी लोक फक्त खेडयातच मिळू शकतात... आणि तेही बोटावर मोजण्याएवढेच असतील... "
" सज्जन? ... कोण सदा ? " सरपंचाने आश्चर्याने म्हटले.
गणेश सरपंच पुढे सदाबद्दल काय सांगतात याची वाट पाहू लागला. पण सरपंच तेवढं बोलून गप बसले.
" का काय झालं? ... मला तरी फार सज्जन माणूस वाटला बघा तो "
" काही नाय ... तुमाला कळलच .. .हळूहळू... " एवढं बोलून सरपंचाने विषय बदलला.
" आता दिसभर काय करायचा विचार हाय ... नाय म्हणजे विश्रांती घेऊन कामाला सुरवात करता की लागलीच ... "
सरपंचाने सदाचा विषय बदलल्याचे गणेशच्या लक्षात आले. पण त्यालाही आतातरी तो विषय लावून धरून खोदून खोदून विचारने योग्य वाटले नाही.
जवळपास तीनचार तासाच्या प्रवासाने गणेश शिणला होता. त्याला आतातरी लागलीच कामाला सुरवात करण्याचा उत्साह वाटत नव्हता. गणेश विवंचनेत पडला.
काय कराव...
ताबडतोब कामाला सुरवात करावी...
की थोडा आराम करावा आणि मग....
मनकवडया सरपंचाने त्यांच्या मनातला विचार ओळखला.
" ठिक हाय असं करा ... आता जरा आंग टाका... थोडया वेळानं जेवण तयार होईल ... आपण जेवण बिवन करू अन् मंग लागू कामाला.. "
" हो तसंच करू या... " गणेश अवघडल्यासारखे पाय ताणत म्हणाला.
" तुमी आता निवांत पडा ... अगदी हातपाय लांब करून ... मी सदाला दरवाजा ओढून घ्यायला सांगतो... "
असं म्हणत सरपंच बैठकीबाहेर पडले.
क्रमश:  



PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ....  

Madhurani - CH - 6 सदा

                                     Madhurani - CH - 6 सदा  

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ....   

धूळ आणि धूर निवळल्यानंतर गणेशने आजूबाजूला बघितले, खिशातला रुमाल काढून चेहरा स्वच्छ केला, केस व्यवस्थित करण्याचा प्रयत्न केला, आणि कपड्यावरची धुळ झटकण्याचा प्रयत्न केला. गोठयाच्या समोर झाडाच्या सावलीत एका जून्या लाकडाच्या ओंडक्यावर काही लोक बसलेले होते. कुणी विडी ओढत होता तर कुणी चिलिम ओढत होता. सगळी लोक त्याच्याकडे असे बघत होते जसा तो एखादा परग्रहावरून आलेला माणूस असावा. असा शर्ट पँट घातलेला नीटनेटका माणूस इथे कदाचित फारच क्वचित येत असावा. गणेश त्यांच्याकडे जावू लागला. एका तंबाखुचा बार चोळणाऱ्या खेडूताजवळ तो जाऊन उभा राहिला. त्या खेडूताने डाव्या हातावर चोळलेल्या तंबाखुच्या बारावर उजव्या हाताने छोटया छोटया टाळया देत तंबाखुची झालेली धूळ फूकून उडवून लावली. आणि मग त्या उरलेल्या चोळलेल्या तंबाखुची चिमुट करून आपला गाल एका हाताने ओढत दाताच्या आणि गालाच्या फटीत ठेवली.
" सरपंचाच घर कुठे आहे? " गणेशने त्या खेडूताला विचारले.
तो खेडूत लाकडाच्या ओंडक्यावरून उठून गणेशच्या समोर उभा राहिला.
गणेश त्याच्याकडून उत्तराची अपेक्षा करीत उभा राहिला. पण तो त्याला एखादया मुक्या माणसासारखे हातवारे करून खुणावू लागला. शेवटी त्याने गणेशला बाजूला सारत त्याच्या तोंडात जमलेली तंबाखुची लाळ एका बाजूला पचकन थूकली आणि म्हणाला,
" सरपंचाकडच पाव्हनं व्हय? "
' हो' गणेशने डोकं हलवून उत्तर दिलं.
त्या खेडूताने लगबगीने गणेशच्या हातातली बॅग आपल्या हातात घेतली आणि तिथून निघत म्हणाला,
" या माह्या मांगं"
किती भला माणूस आहे...
आपण रस्ता विचारला अन् हा आपली बॅग उचलून घेत आपल्याला पोहचवून सुध्दा देतोय...
गणेशने विचार केला. गणेश मुकाटयाने त्याच्या मागे मागे चालू लागला.
" तालूक्यातून आला व्हय? " त्याने दुसऱ्या हाताने आपलं धोतर नीट करीत विचारले.
" हो" गणेश म्हणाला.
कदाचित सरपंचाने याला आपल्याला घ्यायलाच तर नाही ना पाठविले?...
गणेशने विचार केला.
" मला घ्यायला सरपंचांनी पाठविलं का तुला?" गणेशने न राहवून विचारले.
" आवो नाय... सरपंचाचं पाव्हनं म्हंजे ... या गावचं पाव्हनं" तो गणेशच्या प्रश्नाचा मतितार्थ समजून म्हणाला.
" आमचे सरपंच म्हंजे या गावची श्यान हाय ... या गावची जीबी सुदारना झाली ... ती सरपंचामुळं... आंधी इथं भूर्मलबी येत नव्हती... "
" भूर्मल" गणेशने न कळून विचारले.
" आवो... म्हंजे .. एस्टी... तुमची ते बस..." तो खळखळून हसत म्हणाला.
तो पुढे बोलायला लागला " आवो एकडाव आसंच झालं... आमच्या चूलतीच्या भावाच्या पोरानं शहरातली बायको आणली... आवो ते माणसं लई माणूसकीचे.... लगीन लई धूमधडाक्यात केलं.... ते लोकंबी चाटच झाले व्हते... त्यानं मलं बी बलवलं होतं लगनालं .... एकडाव घरात सगळे जण पंगतीनं जेवाया बसले... ती बिचारी नवीन नवीन नवरी आपली वाढू लागली... जवा ती तिच्या नवऱ्यालं शार वाढू लागली ... तो मनला बस... बिचारी कावरीबावरी झाली अन् इकडं तिकडं बगू लागली... तिकडं पळीतून शारीची धार आपली चालूच व्हती... आमच्या चूलत्याचं पोरगं लई तापट ... वरडलं की हो ते तिच्यावर ... ते जोरानं वरडलं .. 'बसकी...' काय करणार बिचारी भीली ... अन् पटकन बसली की हो त्याच्या म्होरं तिथंच"
गणेश खळखळून हसायला लागला. तो खेडूत सुध्दा हसायला लागला.
" आता तुमी बगान कदी तिच्याकडं ... तुमाला वळखू येणार नाय की त्यानं शहरातली बायको आनली म्हून... लय टरेन केलं तिले आमच्या चूलतीच्या भावाच्या पोरानं... आता मस्त जाते माणसांच्या मागं शेतात ... निंदन खुडन कराया... " त्याने मागे गणेशकडे वळून बघत म्हटलं.
गणेश त्याच्याकडे पाहून गालातल्या गालात हसला.
" तुम्ही तर फार मजेदार गोष्टी करता राव.... अरे हो तुमचं नाव तर मी विचारायचं विसरूनच गेलो"
" सदा ... सदा हाय माझं नावं"
" म्हणजे तुम्ही सदा असेच गप्पा करीत अससाल म्हणून कदाचित तुमचं नाव सदा ठेवलं असेल" गणेश गमतीने म्हणाला.
" काय सायेब तुमीबी थट्टा करता या गरीबाची" तो लाजून म्हणाला.
चालता चालता ते एका मोठ्या मैदानातून जाऊ लागले.
" इथं आमच्या गावचा बजार भरते बगा... बस्तरवारी" सदा म्हणाला.
"बस्तरवारी?"
"म्हंजी गुरुवारी सायेब" तो हसत म्हणाला.
" अच्छा " गणेश त्या मैदानावर नजर फिरवीत म्हणाला.
बस्तरवार ... म्हणजे बृहस्पतीवारचा अपभ्रंश असावा कदाचित...
गणेशने विचार केला.
मग सदाने गणेशला दोन तीन छोट्या छोट्या बोळीतून नेले. समोर एका जागी गावातला मारोतीचा पार लागला. 


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) .........


पार बराच उंच होता. बाजूला एक मोठं वडाच झाड होतं. आणि वडाच्या झाडाच्या शेजारी पाणी पुरवठा विभागाने बांधलेली मोठी सिमेंटची पाण्याची टाकी होती.
" हयो आमच्या गावचा पार सायेब इथं या वडाच्या झाडामूळं लई मस्त थंडगार सावली पडते ... माणसतं बसतातच ...अन् थकली भागली कुत्री मांजरं ढोरंबी बसतात इथं ...वडाच्या सावलीला. "
" तुमच्या गावात नळ आलेला दिसतो" पाण्याच्या टाकीकडे पाहत गणेशने विचारले.
पाण्याच्या टाकीवर दोन तीन इब्लीस पोरं चढून खेळत होती.
" नळ कशाचा सायेब ... बांधून ठेवली नुस्ती टाकी ... कव्हा कव्हा उन्हाळयात सोडतात की पाणी या टाकीत... तव्हा मंग लई गर्दी होते इथं लोकांची "
तेवढ्यात एक टपोरं लालभडक उंबर वडाच्या झाडावरून खाली पडलं. तिथं उभी असलेली दोनचार पोरं तिकडे धावली. त्यातल्या एकाने चपळतेने ते उंबर उचललं आणि तो बाकीच्या पोरांना वेडावून वाकुल्या दाखवू लागला. त्या पोराने मग ते उंबर अलगद उकलून त्यातले बारीक बारीक किडे साफ करून बाकीचे पोरं त्याच्या हातातलं हिसकाटून घ्यायच्या आत पटकन तोंडात टाकलं. गणेशला ते पाहून कसंस झालं.
" आवो लय मस्त लागते.. तुमीबी एखांद्या बारीनं खावून बगा" सदा गणेशचा कसासा झालेला चेहरा बघून म्हणाला.
पाराला वळसा घालून सदा गणेशला पुढे घेऊन गेला. समोर रस्ता आधीच्या बोळींपेक्षा बराच रुंद होता. रस्त्याच्या दोन्ही बाजूने मातीची शेणाने सारवलेली घरं होती. त्यातच डाव्या बाजूला समोर एक किराणा दूकान होतं. किराणा दुकानाच्या दोन्ही बाजूने दगडाच्या चिऱ्यांचे दोन ओटे होते. तिथे ओटयावर बरेच लोक घोळक्याने बसले होते. कुणी विडया फुंकीत होते. कुणी चिलीम भरत होते तर कुणी आपल्या चकाटया हाकीत बसले होते. सदा गणेशला तिथून घेऊन जाताच सगळया नजरा त्याच्याकडे वळून पाहू लागल्या. गणेशसुध्दा त्यांच्याकडे बघत होता. बघता बघता त्याची नजर दुकानाच्या गल्ल्यावर बसलेल्या व्यक्तीकडे गेली. त्या व्यक्तीकडे पाहून त्याला आश्चर्य वाटत होतं. ती एक सुंदर तरणी ताठी स्त्री होती. एका दुकानाच्या गल्ल्यावर तेही एका मागासलेल्या खेडयात एका सुंदर स्त्रीने बसावे याचं त्याला आश्चर्य वाटत होतं. आता त्याला लक्षात आलं की तिथे ओटयावर लोकांच मधमाश्यांसारखं मोहोळ कसं काय जमलं होतं ते. त्या गल्ल्यावर बसलेल्या स्त्रीचं राहणीमान एखादया शहरातल्या स्त्रीला लाजवेल असं होतं. तिची ती पिवळी धम्मक गोरी त्वचा. केसं लांब. ओठांवर लिपस्टीक लावल्यासारखी नैसर्गीक लाली. चेहऱ्यावर चांगलं पावडर वैगेरे लावलेलं. फक्त ते हनुवटीवरचे तीन गोंदणाचे ठीपकेच तेवढे तिच्या बाकी राहणीमानाला साजेसे नव्हते. तिने गुलाबी रंगाची पातळ साडी नेसलेली होती. आणि किंचित गर्द गुलाबी रंगाचच थोडया छोटया बाहया असलेलं ब्लाऊज घातलं होतं. त्या छोटया बाहयांमुळे तिचे ते भरीव गोरे दंड अजूनच उठावदार दिसत होते. गणेश क्षणभर थांबून तिच्याकडे बघण्याचा मोह आवरू शकला नाही. त्या स्त्रीकडे पाहून त्याला एखादया निवडूंगाच्या रानात चूकून एखादं गुलाबाचं फूल उगवावं असं वाटत होतं. पण एक गोष्ट त्याच्या लक्षात आल्यावाचून राहिली नाही की आजूबाजूचे ओटयावर बसलेले लोक गणेशकडे ज्याप्रमाणे पाहत होते त्यावरून तरी तिचंही लक्ष त्याच्याकडे जायला हवं होतं. पण ती गल्ल्यावर बसून आपले दुकानातले गिऱ्हाइक अटेंड करण्यात आणि दुकानातल्या नोकराला सुचना देण्यात मग्न होती. किंबहुना ती तसं दर्शवीत असावी. तिच्या वागण्यात एक लाघवी बेफिकीरपणा जाणवत होता. पुरूष या नात्याने एका स्त्रीने आणि तेसुध्दा आपण तिच्याकडे निरखून पाहत असता असे आपल्याकडे दुर्लक्ष करावे, गणेशला रूचले नाही. त्याचा पौरूषीक अहंकार दुखावल्या गेला होता. तसा गणेशही काही कमी सुंदर नव्हता. एकाहून एक सुंदर स्त्रिया अजूनही त्याच्या लग्नाला 5 वर्ष होऊन गेले असतांना सुध्दा त्याच्यावर भाळत होत्या. चटकन स्वतःला सावरून तो पुढे सदाच्या मागे जायला लागला. तो पुढे चालत होता. चालता चालता तो आपल्या डोक्यातले विचार झटकण्याचा प्रयत्न करीत होता. पण त्याला आपला अवमान झाल्यासारखे जाणवत होते आणि मनात उगीच एक हुरहूर लागून गेली होती.
क्रमश:...  



PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ...

Madhurani - CH-5 उजनी

                                                     Madhurani - CH-5 उजनी 




PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ...    








कंडक्टरने वाजविलेल्या घंटीने तो भानावर आला. गाडी थांबली. त्याने बाहेर डोकावून बघितले. उजनी अजून आली नव्हती.
" उजनी अजून किती लांब आहे? " त्याने त्याच्या शेजारी बसलेल्या खेडूताला विचारले.
" लई लांब हाय निवांत एक झोप घ्या गाव आलं की मी उठीवतो... " खेडूत म्हणाला.
'इतके गड्डे असलेल्या रस्त्यावर बस इतके धक्के देत चालली असता झोप येणं कसं शक्य आहे? ' त्याने मनाशीच विचार केला.
"धक्याचा इचार करू नगा ... असं समजा की तुमी पाळण्यात झोपले हात .... अन् कुणीतरी पाळणा हालवतो हाय"
गणेशने चमकून त्या खेडूताकडे पाहिले. त्या मनकवडया खेडूताने त्याच्या डोक्यात चाललेले विचार ताडले होते.
त्या खेडूताने पुन्हा आपली मख्ख नजर समोर रस्त्यावर खिळविली.
गणेशने पुन्हा आपल्या विचारांच्या दुनियेत प्रवेश केला.
तो तालुक्याच्या ठिकाणी चांगला रमला होता. मधल्या काळात त्याचं लग्न होऊन त्याला एक मूल सुध्दा झालं होतं.
विनय - किती गोंडस पोरगा...
अन् पहिला पोरगाच झाल्याने आईला किती आनंद झाला होता..
आपल्या परिवाराला सोडून इथे नोकरीसाठी येणे त्याच्या अगदीच जीवावर आलं होतं. पण काही इलाज नव्हता. त्याच्या बायकोला आणि मुलाला सुध्दा इथे खेडयावर आणने शक्य नव्हते. मुलाला याच वर्षी त्याने केजीला घातले होते. आणि इथे खेडयात केजी वैगेरे तर नव्हतेच शिक्षणाची इतरही एकूणच व्यवस्थित सोय नव्हती.


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) .......



शेवटी आपल्या कुटूंबाच्या उत्कर्षासाठी एवाढा त्याग करणे आपल्याला आवश्यक आणि अपरिहार्य आहे...
एका ठिकाणी बसचा वेग कमी झाला आणि ती हमरस्त्यावरून उजवीकडे एका कच्च्या रस्त्यावर उतरली. जशी बस कच्च्या रस्त्यावर उतरली बसचे धक्के वाढले. गणेश समोरच्या सीटच्या दांडयाला धरून सांभाळून बसला. गणेशने खिडकीच्या बाहेर डोकावून बघितले. बाहेर हिरव्यागार शेतात मजूर निंदतांना दिसत होते. मधेच कुठेतरी विहिरीच्या बाजूला पाण्याच्या पंपाच्या पाईपमधून पडणारे काचासारखे शुभ्र पाणी. शेतातल्या छोटया छोटया गवताच्या झोपडया. वर आकाशात उडणारे पक्षी आणि त्यांना चकविण्यासाठी शेतात जागोजागी लावलेले बुजगावणे. गणेशचे मन त्या शेतातल्या दृश्यात हरवून गेले. जणू बसमध्ये लागणाऱ्या जीवघेण्या धक्यांचा त्याला विसर पडला होता. खरंच किती सुंदर जीवन आहे इथे खेडयातले. पण मग रस्त्याच्या एका बाजूने धावल्यागत चालणाऱ्या कृश काटकुळया मोळीवाल्यांना बघितल्यावर त्याचे येथील जीवनाबद्दलचे मत पुन्हा पूर्ववत झाले.
अचानक बसमध्ये प्रवाश्यांची चुळबूळ सुरू झाली. आणि धुळीचे लोट च्या लोट बसच्या चारी बाजूंनी उठले. बस गावाच्या शिवेत शिरली होती.
" आता येईल बगा उजनी" बाजूचा खेडूत म्हणाला.
बाहेर उठलेला धुळीचा लोट खिडकीतून बसमध्ये शिरला. गणेश घाई घाईने खिडकीची काच वर सरकवू लागला. पण ती खिडकीची काच जागची हलण्यास सुध्दा तयार नव्हती. तो आता उठून प्रयत्न करू लागला. तो निकरीने बसची काच बंद करण्याचा प्रयत्न करू लागला. एव्हाना धुळीने त्याचा चेहरा म्लान झाला होता. त्याच्या शेजारचा खेडूत त्याच्याकडे पाहून हसला.
"काई फायदा नाय सायेब... त्याच्यात धूळ जाऊन ते बी घट झालं... आमच्यासारखं... तुमीबी सय करून घ्या ... म्हंजी पुढं बरं पडल"
गणेशने त्या खेडूताकडे नुसते बघितले आणि मुकाटयाने खाली बसून काच बंद करण्याचा प्रयत्न सोडून दिला. अचानक घाण वासाचा दर्प खिडकीतून गणेशच्या नाकात शिरला. त्याने खिशातून रूमाल काढून आपल्या नाकाला लावला. तो खेडूत पुन्हा हसला. बस गोदरीतून चालली होती. समोरच्या काचातून गणेशला रस्त्याच्या दोन्ही बाजूने संडासला बसलेली लोक बस येत आहे असं पाहून एक एक उठतांना दिसली. जसं बसचा मान राखावा म्हणून ते अदबीनं उभे राहाल्यासारखे वाटत होते. गोदरीनंतर ओढा होता. ओढयावरचा मोडकळीस आलेला पुल ओलांडून एकदाची बस गावात शिरली.
बस गावात शिरताच चारपाच लहान लहान भोंगळ्या पोरांचा कळप बसमागे धावू लागला. त्यातचं बसच्या दुसऱ्या बाजूने चारपाच बेवारस कुत्री बसमागे धावू लागली. जणू बस आल्यामुळे त्या मरगळलेल्या खेड्यात जीवन संचारलं होतं.
' आली ... आली' म्हणून एका जागी रस्त्याच्या कडेला जमलेल्या लोकांनी तिचं स्वागत केलं.
त्या लोकांना कदाचित बसमध्ये बसून पुढे जायचं होतं. ड्रायव्हरनेसुध्दा गंमत म्हणून की काय कोणास ठाऊक बस त्या लोकांपासून बरीच समोर नेवून उभी केली. तसे ते लोक बसच्या मागे धावायला लागले. आधीच ती भोंगळी पोरं अन् कुत्री बसच्या मागे धावत होती अन् आता हे लोकही धावायला लागल्यावर दृष्य फार मजेशीर दिसत होतं.
बस थांबली तशी आत येणाऱ्यांची आणि बाहेर जाणाऱ्यांची बसच्या दारात एकच गर्दी झाली. गणेशने विचार केला एकदा गर्दी ओसरू दया मगच उतरू...
पण कुणीच थांबायला तयार नव्हते. बाहेरच्यांना आत येण्याची आणि आतल्यांना बाहेर जाण्याची जणू फार घाई झाली होती. त्यातच बाहेरचे काही लोक माकडासारखे बसच्या खिडकीला लोंबकळून खिडकीतून आत रूमाल टोपी किंवा पिशवी सिटवर ठेवून आपली जागा राखून ठेवत होते. गणेश हा सगळा गोंधळ पाहत होता. गोंधळ काही कमी होत नाही असे पाहून तो सुध्दा उतरायला लागला. उतरतांना त्याचे लक्ष एका खिडकीकडे गेलं. एका बाहेरच्या माणसाने तर हद्दच केली होती. त्याच्याजवळ जागा राखून ठेवण्यासाठी कदाचित काही सामान नसावे. त्याने चक्क खिडकीला लोंबकळून खिडकीतून त्याची चामडयाची चप्पल सिटवर ठेवली होती. गणेशला चिडही येत होती आणि हसूही येत होतं. गर्दीतून उतरतांना गणेशला गुदमरल्यासारखं होत होतं. कसातरी गणेश लोकांचे धक्के खात बसमधून उतरला. जेव्हा तो बाहेर आला, त्याचे सगळे केस गर्दीमुळे विस्कटलेले होते, कपडे चुरगळलेले होते आणि शर्टची इनही बाहेर निघाली होती. त्याला कुठे कल्पना होती की ही त्याने केलेली शर्टची कदाचित शेवटची इन असावी. बाहेर आल्याबरोबर मोकळया हवेत श्वास घेतल्यानंतर कुठे त्याला हायसं वाटल. तो तिथेच क्षणभर थांबला. पुढच्या क्षणीच ती बस सगळी धूळ आणि डिझेलचा धूर अंगावर उडवत पुढे निघून गेली.
क्रमश:..  



PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep )...

Madhurani - CH-4 ते दिवस

                                          Madhurani - CH-4 ते दिवस  




PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ...........   



गणेशराव खुर्चीवर पाय मोकळे करून बसले. मधून मधून ते दरवाजातून भेटायला आत जाणाऱ्या आणि बाहेर येणाऱ्या लोकांकडे पाहत होते. त्यांनी एकदा हॉलमध्ये नजर फिरवली.
देव जाणे इतक्या लोकांमध्ये आपला नंबर केव्हा लागतो ते?...
तेवढ्यात त्यांना अचानक हॉलमध्ये हालचाल झालेली जाणवली. काही लोक उठून उभे राहत होते. तर काही जण माना उंचावून पाहत होते. काही जण नमस्कार करीत होते.
कोण आहे?... श्रेष्ठी तर नाहीत ना?...
त्या लोकांच्या गर्दीतून रस्ता काढीत जात असलेला त्यांना एक गोरा गोमटा उंचापुरा धीप्पाड मनुष्य दिसला.
आता हा कोण?...
तो मनुष्य दरवाजातून आत गेला - श्रेष्ठींना भेटायला- बिनदिक्कत. त्याला कुणीही अडविले नाही. तो गेल्यानंतर गर्दी पुन्हा आपल्या जागेवर बसून स्थिरावली.
" कोण होता तो?" गणेशरावांनी त्यांच्या उजवीकडे बसलेल्या माणसाला विचारले.
त्या माणसाने आश्चर्याने विचारले,
" काय? तुम्हाला माहित नाही?"
गणेशरावांनी ओशाळल्यागत आपली मान हलवून आपले अज्ञान व्यक्त केले.
" अहो ते मधूकरराव आहेत ... श्रेष्ठींचा खास माणूस... अगदी उजवा हातच म्हणानां"
" अच्छा ... अच्छा"
गणेशरावांच्या डावीकडे एक पांढरा कुर्ता पायजामा घातलेला माणूस पेपर वाचत बसला होता.
त्यांनी त्याच्याकडे बघत आळस देत म्हटले,
" आता काय माहित किती वेळ लागतो ते?"
त्या माणसाने पेपर तसाच समोर ठेवून पेपर वरून त्यांच्याकडे निरखून पाहिले.
" तुम्ही आताच आले ना? "
" हो" गणेशरावांनी उत्तर दिले.
" मी मागच्या दोन दिवसापासून चकरा मारतोय...पण श्रेष्ठींचा भेटायचा पत्ता नाही... कधी श्रेष्ठी नसतात ..तर कधी असतात... पण श्रेष्ठींना वेळ नसतो " असं जसं गर्वाने म्हणून तो पुन्हा पेपर वाचायला लागला.
गणेशरावच्या चेहऱ्यावर निराशा पसरली होती. क्षणभर त्यांना इथून उठून जावसं वाटलं.
पण नाही...भेटणं तर आवश्यक आहे ... 


PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) .


आपल्यासाठी नाही तर आपल्या मुलाच्या नोकरीकरीता तरी...
खुर्चीवर बसल्या बसल्या त्यांचं विचारचक्र भूतकाळात झेपावलं. त्यांना आठवत होतं 20-25 वर्षापूर्वी एकदा त्यांना असेच याला भेट त्याला भेट असे हेलपाटे खावे लागले होते. आणि एवढे खस्ते खावूनही त्याची पोस्टींग खेडेगावी झालीच होती.
आताही तर तसंच नाहीना होणार...
मागच्या वेळपेक्षा यावेळी बदली थांबवनं त्यांना आवश्यक वाटत होतं. कारण तेव्हा ते तरूण होते . दगदग सहन करू शकत होते. विचार करता करता त्यांना ते मागचे त्यांच्या तारूण्यातले दिवस आठवू लागले.....
.... बस घाटातून गिरक्या घेत चालली होती. गणेश खिडकीच्या जवळच्या सिटवर बसलेला होता. त्याच्या शेजारी एक खेडूत बसलेला होता. बसच्या गिरटयांनी होणारी मळमळ टाळण्यासाठी गणेश खिडकीतून घाटातील हिरवळीवर आपले लक्ष केंद्रीत करण्याचा प्रयत्न करीत होता. त्याने बसमध्ये बसलेल्या इतर प्रवाश्यांवरून एकदा आपली नजर फिरविली. कुणी पेंगत होते तर कुणी आपापसात गप्पा मारीत होते. गाडीच्या मधल्या रिकाम्या जागेतसुध्दा काही प्रवाशी उभे होते. कुणी मधे असलेल्या लोखंडी खांबाचा आधार घेऊन उभे होते तर कुणी बाजूच्या सिटचा आधार घेऊन उभे होते. त्या गर्दीतून रस्ता काढीत कंडक्टर आपल्या जागेजवळ गेला. त्याच्या सिटवर बसलेल्या माणसाकडे त्याने नुसते बघितले. त्या बसलेल्या माणसाने मुकाटयाने उठून कंडक्टरला बसायला जागा दिली. कंडक्टरने बसल्या बसल्या तिकीटांची बॅग चाळली आणि त्यातून एक कागद आणि पेन काढला. पेन कानाच्या मागे लावत त्याने त्या कचऱ्यात फेकून देण्याच्या लायकीच्या झालेल्या कागदाची घडी उकलली. मग तो एका हाताने तिकींटाचे नंबर पाहून दुसऱ्या हाताने कानामागचा पेन काढीत कागदावर लिहून घेत होता. तो हे सगळं इतक्या सफाईनं करीत होता की जणू त्यासाठी त्याला एखादं स्पेशल ट्रेनिंग दिलं असावं. नाहीतर बसचे इतके धक्के बसतांना कागदावर काही लिहिणं म्हणजे कठीणच नाही तर जवळ जवळ अशक्य होतं.

PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ....

गणेशने पुन्हा आपली नजर खिडकीच्या बाहेर हिरवळीवर खिळविली. त्याचं विचारचक्र पुन्हा सुरू झालं. किती आटोकाट प्रयत्न करूनही ती वेळ त्याच्यावर आलीच होती. पाच वर्ष तिथेच तालूक्याच्या ठिकाणी कोर्टात डेली वेजेसवर कारकुणी केली. मग लग्नही केलं. आता पाचवर्षापर्यंतच्या प्रयत्नानंतर गणेशची ग्रामसेवक म्हणून नेमणूक झाली होती. ग्रॅजूएट असूनही त्याच्यावर ग्रामसेवक म्हणून काम करण्याची पाळी आली होती. तीही नोकरी सहजा सहजी मिळालेली नव्हती. सतरा जणांचे लग्गे लावून, विनवण्या करून, पाय धरून आणि वरून पैसे सुध्दा चारल्यानंतर... तेव्हा कुठे ग्रामसेवकाची नोकरी मिळाली होती. नोकरी मिळाल्यानंतर प्रश्न होता नेमणूकीचा. गणेशला तालूक्याच्या जवळ 4-5 किलोमिटरच्या आतच एखादया खेडयात नेमणूक हवी होती. पुन्हा लग्गे, विनवण्या आणि पैसे देणे आलेच. तेही केलं. पण नाही. जे व्हायला नको होतं तेच झालं. तो आपली पोस्टींग तिथेच जवळपास एखाद्या खेडयावर करून घेऊ शकला नव्हता. नोकरी लावण्याच्या वेळी लावलेल्या लग्यापेक्षा यावेळी त्याच्या लग्याचं वजन कदाचित कमी पडलं असावं. आणि शेवटी नाईलाजाने का होईना त्याला आता तालूक्यापासून 50 किलोमिटर असलेल्या उजनी नावाच्या खेडयात नेमणूक होऊन जावे लागत होते. आज तिथे जाण्याचा त्याचा पहिलाच दिवस होता.
क्रमश:... 



PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ....

Madhurani - CH - 3 ओळख

                                                 Madhurani - CH - 3 ओळख  

गणेशराव आणि विनय समोरच्या त्या भल्यामोठ्या कंपाऊंडमध्ये शिरु लागले. कंपाऊंडच्या दरवाज्यावर त्यांना तेथील सेक्यूरीटी गार्डने हटकले. जेव्हा त्यांनी आपली ओळख दाखवून त्यांचा आत जाण्याचा उद्देश सांगितला तेव्हाच त्यांना आत जाण्यास परवानगी देण्यात आली. ते कंपाऊंडच्या दरवाज्यातून दुतर्फा शोभेची झाडे असलेल्या एका रूंद रस्त्यावरून आत जाऊ लागले. रस्त्याच्या कडेला उंचच्या उंच गगनचूंबी अशोकाची आणि निलगीरीची झाडे सुद्धा होती. जसे जसे ते आत जात होते तसा बंगल्याचा थोडा थोडा भाग त्यांच्या दृष्टीपथात पडू लागला. जेव्हा ते बंगल्याच्या अगदी जवळ गेले तेव्हा पूर्ण बंगला त्यांच्या दृष्टीपथात आला. बंगला कसला तो ! तो तर अक्षरशः राजवाडाच होता. चारही बाजूने भलेमोठे कंपाऊंड होते. आणि त्या कंपाऊंडमध्ये मोठमोठी झाडे वाढलेली होती. बाहेरून जर बघितले तर दृष्टीपथात ती झाडेच येत. बाहेरून आत झाडांच्या गर्दीत कुठेतरी बंगला असेल असे न माहित असणाऱ्यांना वाटणेच शक्य नाही. जेव्हा ते बंगल्याजवळ पोहोचले, त्यांनी बघितले की तिथे अक्षरशः लोकांची जत्रा भरली होती. बंगल्याच्या आजूबाजूला झाडांच्या सावलीत लोकांचे झुंडच्या झुंड बसले होते. धोतर घातलेले, पायजामा घातलेले, पँट शर्ट घातलेले, सगळ्या प्रकारची लोक होती. धोतर घातलेली खेड्यावरची मंडळी जास्त प्रमाणात दिसत होती. त्यातच काही काही खादीचा सदरा आणि पायजामा किंवा धोतर घातलेली लिडर मंडळी किंवा स्वत:ला लिडर समजत असलेली मंडळी मिरवत होती. गांधी टोपी आणि त्यातल्या त्यात ती जर तिरपी घातलेली असेल तर तो माणूस लिडर असला पाहिजे अशी गणेशरावांच्या मनात कुठेतरी खुणगाठ बांधलेली होती. अशा लोकांची नेहमीच गणेशरावांच्या मनात भीती राहीलेली होती. त्यामुळे गणेशराव होता होईस्तोवर अश्या लोकांच्या सानिध्यात येण्याचे टाळत असत. पण आज... पण आज वेळच तशी आली होती, त्यामुळे त्यांचा नाईलाज झाला होता.   

Read earn regular income online    

लोक बाहेर आपला नंबर कधी येतो याची वाट पाहत बंगल्याबाहेर ताटकळत थांबले होते.
पण आपल्याला असं थांबण्याची गरज पडणार नाही...
आपली तर श्रेंष्ठींशी फार जवळची ओळख आहे...
विचार करीत गणेशरावांनी त्या आजुबाजूला ताटकळत उभ्या असलेल्या लोकांवरून एक नजर फिरविली. त्या नजरेत प्रयत्न करूनही थोडा का होईना एक तुच्छतेचा भाव चमकून गेला.
' विनू चल आपण सरळ आत जाऊ ' गणेशरावांनी विन्याला आपली तितकी ओळख असल्याच्या अभिमानाने म्हटले.
दोघंही बंगल्याच्या आत गेले. बंगल्याच्या अग्रभागी लोकांना थांबण्यासाठी एक मोठा हॉल होता. त्यात लोकांना बसण्याची व्यवस्था होती. गणेशराव विनयला घेऊन त्या हॉलमध्ये शिरले. हॉल लोकांनी अगदी तुडूंब भरला होता. गणेशरावांनी एकदा त्या सर्व ताटकळत बसलेल्या लोकांवरून आपली नजर फिरविली. काही लोक राजकारण्यासारखे कडक इस्तरीचे कपडे घालून मोठया थाटात तिथे बसले होते. काही जण दिनवाण्या नजरेने दरवाज्याकडे डोळे लावून आपला नंबर कधी लागतो याची वाट पाहत बसले होते. इतके सगळे लोक आणि त्यातले काही आपल्यापेक्षा हौदयाने आणि प्रतिष्ठेने नक्कीच मोठे असलेले लोक पाहून गणेशरावांचा आत्मविश्वास डगमगू लागला. पण नाही आपली इतकी ओळख असतांना आपण घाबरण्याचे काहीच कारण नाही. त्यांनी आपल्या डोक्यात आलेला हीनतेचा भाव झटकला. त्यांनी इकडे तिकडे पाहून चार पाच दरवाजांपैकी श्रेष्ठींना भेटण्यासाठी जाण्याचा दरवाजा कोणता हे नक्की केलं आणि ते सरळ दरवाज्यातून आत जायला लागले.
एक बलदंड माणून त्यांना आडवा आला आणि त्याने इशारानेच 'काय काम आहे?' असे उद्दामपणे विचारले.

" भेटायचं आहे? "
" ही सगळी लोक सुध्दा भेटण्यासाठीच बसलेली आहेत "
तो माणूस तिरसटपणे म्हणाला.
" नाही माझी श्रेष्ठींशी फार जवळची ओळख आहे " गणेशराव अभिमानाने म्हणाले.
त्याने गणेशरावकडे वरून खालपर्यंत पाहिले आणि तो कुत्सितपणे हसत म्हणाला,
" अहो असं सगळेच जणं म्हणतात ... ते तिथे बाजूला त्या काऊंटरवर जा ... नाव गाव पत्ता आणि काय काम आहे असं व्यवस्थित चिठ्ठीवर लिहून ती चिठ्ठी तिथे जमा करा...अन् मग तुमचं जेव्हा नाव पुकारण्यात येईल तेव्हा आत जा "
"पण.."
" अहो जर तुमची खरंच जवळची ओळख असेल तर तुम्हाला लवकर बोलावण्यात येईल" तो येड्याची समजूत पेढ्याने काढावी तसं लाडावत म्हणाला.
तरीही गणेशराव तिथून हटण्यास तयार नव्हते असं पाहून तिथे असलेल्या दुसऱ्या एका माणसाने त्यांना व्यवस्थित सगळे समजावून सांगितले. आपला झालेला अपमान गणेशरावांच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट दिसत होता. आपला अपमान गिळून विन्याची नजर चूकवत मुकाटयाने ते त्या काऊंटरपाशी गेले. तिथेही रांग लागलेली होती. मुकाटयाने जाऊन त्या रांगेत उभे राहाले. विन्याही मुद्दाम उद्दामपणे त्यांच्या डोळ्यात पाहण्याचा प्रयत्न करीत आहे असे गणेशरावला जाणवले.
ही अशी का तुमची जवळची ओळख...
या अपमानापेक्षा ओळख नसलेली परवडली असती...
कमीत कमी अपमान तर झाला नसता...
असं कदाचित विन्याला म्हणायचे असेल असे गणेशरावांना तिरप्या नजरेने विन्याकडे पाहत असतांना जाणवले.
रांगेत आपला नंबर आल्यानंतर काऊंटरवर आपले नाव पत्ता आणि भेटण्याचा उद्देश लिहिलेली चिठ्ठी देऊन गणेशराव हॉलमध्ये बसण्यासाठी रिकामी खुर्ची शोधू लागले. प्रथम हॉलमध्ये एक नजर फिरविली नंतर हॉलमध्ये एक चक्कर मारली. हॉलमध्ये एकही रिकामी खुर्ची नव्हती. विन्या दरवाच्यातच आपल्या वडीलांकडे चिडलेल्या नजरेने पाहत उभा राहिला. शेवटी गणेशराव आपल्या मुलाकडे त्याची चिडलेली आणि रागावलेली दृष्टी टाळत जायला लागले.
" गणेशराव सायेब... " अचानक मागून आवाज आला.
गणेशरावांनी आश्चर्याने वळून पाहिले.
चला आपल्याला इथे कुणी ओळखतो तर...
त्यांना हायसं वाटलं होतं. त्यांनी मागे पहायच्या आधी अभिमानाने एक दृष्टी आपल्या मुलाकडे टाकली. त्याच्या चेहऱ्यावरच्या अविर्भावात काहीच फरक नव्हता. त्यांनी मागे वळून पाहिले तर एक खेडूत त्यांना आवाज देत खुर्चीवरून उठून उभा राहिला होता. ते त्या खेडूताला ओळखत नव्हते पण कदाचित तो त्यांना ओळखत असावा. आता नोकरीच्या निमित्ताने हजारो लोकांचा संबंध येतो. सगळयांची ओळख ठेवणं जरा कठीणच होतं आणि त्यातच त्यांच उतरतं वय. स्मरणशक्तीही पहिल्यासारखी तल्लख राहिली नव्हती आता.
त्यांनी त्याला स्माईल दिलं.
" या सायेब ... इथं बसा"
त्या खेडूताने त्यांना खुर्ची ऑफर करीत म्हटले.
ते खुशीत चालत त्या खेडूताजवळ गेले. त्यांना खरोखरच गहिवरून आलं होतं. त्या खेडूताच्या पाठीवर एक प्रेमाची थाप मारीत म्हणाले,
" अरे ... राहूदे... तू बसकी ... आम्ही बाहेर जाऊन उभे राहतो... "
" नाय सायेब ... आसं कसं ... आमी बसायचं अन् तुमी उभं राहायचं ... बसा बसा" तो नम्रतेने म्हणाला.
त्यांना तिथे त्याला उठवून बसणं ही योग्य वाटत नव्हतं आणि त्याच्या आग्रहाचा मानही तोडवत नव्हता. शेवटी त्याच्या आग्रहाचा मान राखून ते तिथे खुर्चीवर बसले. खुर्चीवर बसून त्यांनी दरवाजाकडे बघितले. त्यांचा मुलगा तिथे दिसत नव्हता.
कदाचित बाहेर उभा राहिला असावा मोकळ्या हवेत...
" मी भायेर हाय सायेब.. " म्हणत तो खेडूतसुध्दा हॉलमधून बाहेर पडला.
तो इतका भराभरा तिथून निघून गेला की गणेशरावांना त्याने 'धन्यवाद' म्हणण्याचीसुध्दा संधी दिली नाही.
क्रमश:... 


Read PaisaLive Registration - Join Paisa... ( Please Add Skeep ) ......

Madhurani CH-2 - रिक्षावाला

                                              Madhurani CH-2 - रिक्षावाला 

गणेशराव आणि त्यांचा मुलगा विन्या एका रिक्षात बसून निघाले - बंगल्याकडे. रिक्षात गणेशरावांच्या बाजूला स्पंजच्या गादीवर एक सीट रिकामी होती. पण विन्या गणेशरावांच्या बाजूला न बसता समोर एक लाकडाची फळी होती त्यावर बसला . गणेशरावांनी त्याला त्यांच्या बाजूला बसायला सांगितलेसुध्दा होते. पण नाही.
'' नाही इथंच बरं आहे हवा चांगली लागते '' तो म्हणाला.
गणेशरावांना माहित होतं तिथं लाकडाच्या फळीवर किंवा इथे स्पंचच्या सीटवर बसल्याने लागणाऱ्या हवेत काही फरक पडणार नव्हता.
जनरेशन गॅप दुसरं काय...
किंवा कदाचित आपणच आपल्या मुलाशी मित्राप्रमाणे जवळीक निर्माण करण्यास अयशस्वी राहिलो...
काय करणार आपलं जीवनाचं गणितच पहिल्यापासून चूकत गेलं...
लग्नासाठी मुली पाहतांना गफल्लत झाली आणि अशी तापट बायको पदरी पडली...
पण ती सुरवातीला अशी तापट नव्हती...
ती आत्ता आत्ता मागच्या पाच सहा वर्षापासून तापट झाली...
कि तिलाही असेच वाटत असेल की आपल्याला चूकीचा नवरा मिळाला म्हणून...
अन् ते तर ते हे असं बिनडोक पोरगं पोटी आलं...
आपल्या नोकरीमुळं आपण त्याच्या अभ्यासावर तेवढं लक्ष केंद्रीत करु शकलो नाही हे जरी खरं असलं...
तरी लोकांची पोरं आहेतच की ज्यांचे मायबाप तर त्यांच्या अभ्यासावर बिलकूल लक्ष देऊ शकत नाहीत...
मग ती कशी पुढं जातात..
हा आपला पोरगाच लेकाचा ठोंब्या आहे...
याच्या वयाचं असतांना आपल्याला हा झाला होता..
अन् याचं तर अजून नोकरीचचं काही नाही...
लग्नाची तर गोष्टच दूर...
काय करणार आपलं नशिबच खोटं दुसरं काय...
तेवढ्यात रस्त्यावर चढ लागला आणि रिक्षावाला खाली उतरुन रिक्षा ओढू लागला. रिक्षा ओढणारा पूर्ण शक्तीनिशी रिक्षा ओढू लागला. रिक्षा ओढतांना त्याच्या काळ्याकुट्ट पायाचे आणि हाताचे स्नायू कसे तटातट वर येत होते. शिरा तर अश्या फुगल्या होत्या की वाटत होतं फुटतात की काय? त्यातचं उन्हाळ्यातल्या सकाळच्या रणरणत्या उन्हात त्याला घाम फुटला होता. घाम कदाचित उन्हापेक्षा त्याला होणाऱ्या शारीरीक कष्टानेच फुटला असावा. गणेशला त्या रिक्षावाल्याची कीव आली
'' थांबा मी उतरतो म्हणजे सोपे जाईल.. '' गणेशराव म्हणाले.
रिक्षावाला काहीच बोलला नाही तो आपला रिक्षा ओढण्यात मग्न होता. गणेशराव रिक्षा हळू झाल्याचा फायदा घेऊन रिक्षाच्या खाली उतरले. विन्याने तुच्छतेने नुसते त्याच्या बापाकडे पाहिले आणि तो रस्त्याच्या कडेला असलेल्या दुकानांकडे पाहत रिक्षात बसून राहिला.
" आवो उतरले कशाला ... बसा की ... हा झालाच की आता चढ... मंग उतारच उतार..." रिक्षावाला म्हणाला.
चढ संपला तसे रिक्षावाला थांबला आणि गणेशराव रिक्षात बसले. रिक्षावालाही त्याच्या सिटवर चढून बसला. आणि मग उतारावर रिक्षा मस्त संथपैकी पायडल न मारता चालू लागली. तोच आता दु:खी कष्टी दिसत असलेला रिक्षाचालक मस्तपैकी उलटे पायडल फिरवीत तोंडाने शीळ घालू लागला.
आता काय म्हणावं या रिक्षाचालकाला?...
एवढ्या बिकट कष्टी जीवनातसुध्दा तो आनंद शोधू शकतो...
म्हणजे आनंदी राहाणं हे तुमच्या परिस्थितीवर अवलंबून नसून तुमच्या जीवनाकडे पाहण्याच्या दृष्टीकोणावर अवलंबून असते..
या रिक्षावाल्यापेक्षा आपली परिस्थिती तर हजारो पटीने चांगली आहे...
मग आपणच का असे नेहमी दु:खी कष्टी राहतो...
रिक्षा एका चारही बाजूने मोठमोठी झाडे असलेल्या एका भल्यामोठया कंपाऊंडसमोर थांबली. गणेशराव आणि विन्या रिक्षातून उतरले.
" किती झाले"?'' गणेशरावने विचारले.
" चार" रिक्षावाला खांद्यावरच्या रुमालाने आपला घाम पुसत म्हणाला.
गणेशरावने एक पाच रुपयाची नोट काढून त्याच्या हवाली केली. त्याने ती घेतली आणि मग पायजामाच्या प्रथम उजव्या आणि मग डाव्या खिशात तो एक रुपयाचे नाणे शोधू लागला.
' राहूदे एक रुपया ठेवून घे' असं म्हणण्याचे गणेशरावांच्या जवळजवळ तोंडात आले.
पण नको...
हा विन्या घरी गेल्यावर बोंबलायचा...
मला खर्चाला द्यायला तुमच्याजवळ पैसे नसतात...
अन् त्या रिक्षावाल्यावर फुकट उधळायला असतात...
त्या रिक्षावाल्याने एक रुपयाचे नाणे शोधून गणेशरावांच्या हातावर ठेवले. त्यांनी ते आपल्या सदऱ्याच्या डाव्या खिशात ठेवले. त्यांना तशी सवयच होती. चिल्हर नोटा सगळ्या वरच्या खिशात. चिल्हर नाणे सगळे सदऱ्याच्या डाव्या खिशात आणि मोठ्या नोटा सगळ्या सदऱ्याखाली असलेल्या कापडाच्या बनेनच्या चोरखिशात.
क्रमश:   



Read Love Stori ( Please Add Skeep ) ...................